Zdaje się, że to właśnie ta kamienica była wczesną wiosną roku 1926 stała się sceną dramatu romantycznego. Głównymi jego bohaterami byli natomiast Helena K. – młoda i piękna żona szanowanego łódzkiego kupca oraz Aleksander P. – młodzieniec znany z doskonałych manier i upodobania do płci przeciwnej.
Krótko mówiąc, poznawszy się przypadkiem Helena i Aleksander zapałali wzajemną sympatią. Młodzieniec zaś, choć dobrze wychowany, postanowił – jak to się niegdyś mówiło – przyprawić panu K. solidne rogi. W tym celu odwiedzał często państwa K., ściszonym głosem prawił pięknej Helenie komplementy, ściskał jej rączkę, jak zahipnotyzowany patrzył w jej modre oczęta. A wszystkie te zabiegi miały oczywiście na celu zmiękczyć serce Heleny i osłabić jej cnotliwe poglądy na wierność małżeńską.
W końcu wydawało się, że Aleksander osiągnął sukces. Pan K. wybierał się właśnie na dwa dni do Warszawy, co Helena postanowiła wykorzystać wręczając potajemnie klucz do swego mieszkania kochliwemu Aleksandrowi. Można sobie wyobrażać, jak biło mu serce, kiedy ścigany wzrokiem dozorcy chyłkiem przemykał się po schodach do mieszkania ukochanej. Niespodziewaną barierą okazały się drzwi, które za nic miały coraz bardziej nerwowe próby otwarcia zamka przy pomocy otrzymanego od Heleny klucza. Na to wszystko pojawił się dozorca, który widząc młodzieńca majstrującego przy drzwiach zaczął krzyczeć, że złapał złodzieja.
Policja pojawiła się wyjątkowo szybko, równie błyskawicznie okazało się, że feralny klucz nie pasuje do drzwi mieszkania państwa K! Ostateczny cios młodzieńcowi zadała Helena. Otóż nagle stanęła w progu własnego mieszkania i śmiejąc się z miny Aleksandra oświadczyła krótko, że powierzony mu klucz pasuje do pralni na strychu, a ona właściwie chciała dać mu nauczkę za niestosowane i niegodne próby jej uwiedzenia.
Żart Heleny okazał się jednak niewystarczający dla poważnych policjantów, którzy odprowadzili Aleksandra do najbliższego komisariatu z zarzutem próby włamania.
