Katastrofa II wojny światowej, wywózki i eksterminacja Żydów, komunizacja Polski spowodowały nieuniknione zmiany. Zniknęli żydowscy i niemieccy (protestanccy) mieszkańcy Kamiennej. Opustoszałe mieszkania zajęli robotnicy napływający z pobliskich Bałut. Tuż po wojnie w budynkach położonych przy Kamiennej doliczono się 535 jednoizbowych mieszkań, w których żyło ogółem 1447 osób, w tym 348 dzieci w wieku poniżej 14. roku życia. O katastrofalnej skali przeludnienia najjaskrawiej informuje fakt, że na jedno pomieszczenie przypadało wówczas średnio 2,7 osoby!
Powojenne zmiany, narastające ograniczenia w handlu, ingerencje państwa sprawiły, że przeludniona, położona w centrum Łodzi, a jednak nieco izolowana, ulica Kamienna stała się swoistą ostoją dla łódzkiego półświatka. Przez cały okres komunizmu „kwitły” tu nielegalny handel wódką i prostytucja. Część mieszkańców Kamiennej oddawała się regularnemu bandytyzmowi i złodziejstwu. Niestety, dla wielu młodych ludzi najkrótszą drogą do względnego sukcesu stała się droga przestępczości.
Niektórzy z przedstawicieli miejscowego półświatka stali się niemal legendarni. Dotyczy to np. „Edka-lodziarza” – właściciela najsłynniejszej meliny na ulicy. Swój pseudonim zawdzięczał rodzicom, którzy zajmowali się domową produkcją i sprzedażą lodów. Edek szybko zauważył jednak, że o wiele większe profity niż sprzedaż lodów może przynieść nielegalny handel wódką Opracował ponoć wiele „technik” sprzedaży alkoholu: butelki chowano przed okiem milicji w koszach na śmieci, piwnicach, skrytkach w podłodze i na poddaszach.
Wszechobecna bieda i przestępczość powodowały stałą degradację zarówno zabudowy, jak i mieszkańców ulicy Kamiennej. Stan ten został dobrze sportretowany w wierszu Agnieszki Osieckiej Kochankowie z ulicy Kamiennej. Poetka poznała ulicę w trakcie swoich studiów w łódzkiej szkole filmowej (lata 1957-1962), a tytułowi kochankowie z Kamiennej stali się symbolem miłości kwitnącej wśród biedy, taniego alkoholu i strachu przed władzą. Dodać warto, że poetkę i wiersz upamiętnia od roku 2004 płaskorzeźba – fontanna umieszczona w murze kamienicy pod numerem 2.
Wróćmy jednak do Kamiennej. Jej nazwa padła „łupem” ogólnopolskiej akcji zmian nazw ulic w Polsce, które odtąd miały mieć bardziej „słuszne” – komunistyczne nazwy. I tak Kamienna stała się Włókienniczą (rok 1949). Dla samych mieszkańców i dla ulicy niewiele się jednak zmieniło – poza oczywiście tabliczkami z nazwą ulicy. Włókiennicza nadal była strefą ubóstwa, przestępczości, strukturalnego bezrobocia, wykluczenia społecznego. Mimo położenia w centrum miasta, żyła na jego marginesie.
