W kamienicy funkcjonował m.in. sklep z artykułami wełnianymi prowadzony przez Hersza Aronssohna oraz niewielki warsztat wyrobu korków Dawida Lipszyca. Zapewne fryzjer Basza Boruchowicz oferował modnym paniom wykonanie tzw. „boba”, fryzury z prostą grzywka i krótkimi, sięgającymi żuchwy prostymi włosami. Ciekawe jak wiele z nich, prosto od fryzjera, kierowało się od razu do modystki Ruchli Dynkiewicz oferującej kapelusze? Miłośnicy książek spieszyli z kolei do zakładu introligatorskiego Mordki Brajtsztajna.
Kryzys gospodarczy po I wojnie światowej pogłębił problemy ekonomiczne wielu mieszkańców kamienicy przy Kamiennej 8. W rezultacie kwitła przestępczość wśród dorosłych, ale i dzieci. W jednej z łódzkich gazet z tego okresu przeczytać można: Przestępczość wśród nieletnich wzrasta w sposób zastraszający. Atmosfera wielkich miast przesycona jest miazmatami zgnilizny moralną, pogonią za nadużyciem i brutalnym wyzyskiem deprawuje dusze dziecięce. Mali „przestępcy” wypchnięci są poza nawias społeczeństwa, nie wychowuje ich matka, lecz ulica i wcześnie już stykają się z brudem, cuchnącymi wrzodami na ciele społecznym: z prostytucją, z szynkiem z więzieniem.
Po II wojnie światowej nic na Kamiennej się nie zmieniło. Choć „władza ludowa” przy pomocy milicji niekiedy podejmowała zorganizowane akcje porządkowe. Były one wymierzone w okolice, gdzie późną godziną nocną włóczą się stale prostytutki i pijacy. Milicja w trakcie obławy dokonała rewizji w kilku melinach i w knajpach podejrzanej reputacji (…). Dobrze się stało, że milicja zabrała się do przeczesywania łódzkich ulic w porze nocnej. Roi się na nich bowiem stale tyle mętów i pijaków że trudno porządnemu człowiekowi przejść spokojnie ulicą do domu.
