Kto z nas nie widział kiedyś w mediach paragonów grozy? Nieważne czego dotyczą: gofrów w Zakopanem albo rybki z frytkami w Jastarni. Dziesiątki złotych mają nas straszyć przed ruszeniem z domu.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego reakcja na paragony grozy wyglądała czasem zupełnie inaczej niż obecnie.
Był wrzesień roku 1925, kiedy cukiernik Herszlik Lis oraz uczeń ostatniej klasy gimnazjum, Henryk Broniewski ruszyli w tzw. „tango”. Obaj mieszkali w kamienicy na Sienkiewicza 22. Herszlik w alkoholowym amoku szukał odtrutki na słodkości tego świata. Mimo, że na co dzień pracował z cukrem, miał w sobie całe tony goryczy do świata. Henryk był natomiast świeżym, niedoszłym samobójcą. Wieszał się parę miesięcy temu – z powodu miłości do złotowłosej pannicy, która wyłudzała od niego podbierane ojcu pieniądze. Miała być to zaliczka na poczet dozgonnej miłości. Kiedy Henio odkrył, że to miłosne stypendium przekazywał zawodowej damie do towarzystwa, z rozczarowania próbował się targnąć na życie. Ledwie go docucili.
W każdym razie dwaj panowie H., obaj zgnębieni światem, w sobotnie popołudnie ruszyli do „Gastronomy”, restauracji w „Hotelu Manteuffel” (obecnie: Zachodnia 81/83).
Wieczór upłynął cudownie, kręcące się po parkiecie panie, były zawodowo wręcz uprzejme. Około drugiej w nocy, kiedy towarzystwo uznało, że czas zmienić lokal, zażądano rachunku.
– Cóż to za rachunek? To niemożliwe, żeby to wszystko tyle kosztowało – krzyknął Henryk do kelnera.
Tamten jednak obstawał przy swoim i nader natrętnie żądał zapłaty.
Herszlik wtedy nie wytrzymał i pacnął kelnera w głowę. Wywiązała się krótka awantura, która skończyła się wymuszeniem zapłaty rachunku wraz z sowitym napiwkiem. Podjąć tę decyzje pomogło Herszlikowi i Henrykowi dwóch barczystych drabów wezwanych przez właściciela lokalu.
To nie był jednak koniec tej sobotniej nocy.
Stojąc przed lokalem obaj awanturnicy zostali w obecności dam obrażeni grubym słowem przez innych gości. Tego było już za wiele! Wywiązała się awantura z piekła rodem. W powietrzu latały krzesła, pogróżki i wybite zęby. To ostatnie przytrafiło się niejakiemu Stefanowi Podlasiakowi. Zaradzić bójce próbował wprawdzie gospodarz lokalu Edward Benke wraz z pomagierami. Ale nic z tego, Herszlik i Henryk szaleli z takim zapałem, że po chwili Benke również stracił dwa zęby.
Dopiero przybycie policji uspokoiło obu panów zgnębionych życiem i wysokością rachunku.
Jaki z tego płynie wniosek? Paragony i rachunki trzeba brać na spokojnie. I nie warto mieszać ich z grozą.
