Ulica Ogrodowa w Łodzi to jedna z najstarszych i najważniejszych arterii miasta, jej historia sięga początku XIX wieku. Nazwa ulicy pojawiła się już w 1821 roku na planach Łodzi. Wówczas była to polna droga prowadząca do młyna na rzece Mani. Obecnie ulica ta ma długość około 1,4 km, zaczyna się od ul. Nowomiejskiej i Północnej, a kończy przy bramie Starego Cmentarza, przechodząc w ul. Srebrzyńską.
Przełomowym momentem w historii Ogrodowej był XIX wiek, kiedy to dzięki działalności Izraela Poznańskiego, ulica przekształciła się w przemysłowe centrum miasta. Poznański zaczął skupować działki przy Ogrodowej już w 1871 roku, budując tam rozbudowany kompleks fabryczny, obejmujący tkalnię i przędzalnię. Wkrótce zakupił dom na rogu Ogrodowej i Zachodniej, który stał się początkiem jego imponującego pałacu – łódzkiego Luwru. Poznański zbudował bocznicę kolejową, własną elektrownię, gazownię, straż pożarną, a także zatrudniał tysiące robotników. Wokół fabryki powstały famuły – domy dla pracowników i ich rodzin, co wpłynęło na rozwój społeczności przemysłowej. Dzięki jego działaniom z Placu Kościelnego przeniesiono na Ogrodową najstarszy kościół w Łodzi – zabytkowy kościółek św. Józefa z XVIII wieku.
Na ulicy znajduje się także budynek dawnej kantyny, obecnie funkcjonujący jako sklep „Biedronka”. Budynek powstał w 1902 roku i pełnił różne funkcje: kina, teatru, miejsca walk bokserskich, a podczas II wojny światowej służył jako miejsce przetrzymywania więźniów z Holandii, Belgii i Francji.
Wzdłuż Ogrodowej znajduje się również najstarsza nekropolia miasta – Stary Cmentarz, założony w 1855 roku. Podzielony jest on na trzy części: katolicką, ewangelicką i prawosławną. Spoczywają tu wybitne postacie, m.in. członkowie łódzkich rodzin fabrykanckich (np.: Sophie Biedermann, Juliusz Heinzel). Ostatnie miejsce spoczynku znaleźli tu tez ludzie kultury i sztuki, w tym Leon Niemczyk, Zbigniew Chmielewski czy Władysław Strzemiński.
Ulica Ogrodowa odgrywa więc kluczową rolę w historii Łodzi, będąc świadkiem przemian przemysłowych, społecznych i kulturalnych miasta na przestrzeni wieków.
Ulica Północna, dawniej nazywana Graniczną, oddzielała Stare Miasto od Nowego Miasta. W latach 1823–1828, podczas tworzenia się pierwszej dzielnicy sukienniczej, stała się kolebką „Łodzi przemysłowej”. Należała do jednej z czterech głównych ulic wyznaczających pierwotne ramy Nowego Miasta – obok Zachodniej, Wschodniej i Południowej (obecnie Rewolucji 1905 roku). W kierunku wschodnim prowadziła do Pogorzel i Kusego Kąta. Równolegle do Północnej płynęła rzeka Łódka, dziś ukryta w podziemnym kanale, obwarowana potężnymi dębowymi balami, na których urządzono spacerowe bulwary. Na początku istnienia łączyła się z ulicą Zachodnią. Do 1870 roku należała do rewiru żydowskiego, ograniczonego ulicami Franciszkańską, Brzezińską i Wolborską. Błotnistą nawierzchnię ulicy zabrukowano dopiero w latach 1838–1845, a dopiero w 1845 na ulicy pojawiła się pierwsza latarnia olejna! W okolicach Północnej działały zakłady bawełniane Biedermannów i browarnia Anstadtów. W latach 70. i 80. XIX wieku mieszkańcy Łodzi żyli sporem dwóch przedsiębiorców o drogę wzdłuż rzeki Łódzki, będącą przedłużeniem Północnej. Konflikt trwał ponad dekadę, a zwycięstwo odniósł Biedermann, mimo kilku wyroków, które nie zawsze były prawomocne i korzystne dla niego.
