Józef Piłat, zamieszkały w oficynie przy Wschodniej 35, nie był wzorowym obywatelem. Prawdę mówiąc był łobuzem i pijakiem. Namiętność do wódek gorzkich, żytnich, araku, wermutu, anyżówki, bimbru, a w razie posuchy nawet słodkich nalewek, nie raz i nie dwa stawała się przyczyną jego kłopotów. Nie dalej niż przed dwoma dniami, 11 czerwca roku 1924, patrol policyjny „zwinął go”, gdy znużony zażywał wypoczynku leżąc sobie spokojnie w ścieku przed kamienicą na Wschodniej 45. Policjanci za nic mieli zapewnienia, że jest właśnie na niemal prostej drodze do domu, gdzie czeka nań niecierpliwie jego ślubna – Grażyna. W desperacji Józef Piłat próbował tłumaczyć, że jego stanu nie da się wytłumaczyć inaczej niż nagłym atakiem podstępnej apopleksji, policjanci jednak byli widać notorycznymi niedowiarkami, bo jedyną ich reakcją były stanowcze poszturchiwania. Celem tych kuksańców miało być utrzymanie niedysponowanego Józka w pionie. Wespół zespół to zbożne dzieło jakoś się udało i niefortunny pijaczek został odtransportowany do komisariatu V policji. To niestety nie był koniec jego trudnej drogi do domu. Dzień później został przewieziony do gmachu sądu grodzkiego na Cegielnianej, gdzie sędzia Grocholski stanowczo pouczył go o niestosowności zalegania w rynsztoku, szczególnie w biały dzień. Na szczęście z powodu przepełnienia aresztu, skończyło się jedynie na surowym upomnieniu. Pan sędzia śledczy zagroził jednak srogą pomstą, gdyby przyszło zobaczyć mu Józka raz jeszcze.
Teraz Józef Piłat, wymięty nieco bardziej niż zazwyczaj, niepewnym krokiem kierował się na Wschodnią 35. Trzeba od razu stanowczo podkreślić, że ta jego niepewność nie miała nic wspólnego z dwoma, no, najwyżej pięcioma setkami wódki monopolowej, jaką właśnie spożył dla ukojenia nerwów. Niepewność Józefa wynikała bowiem ze strachu przed reakcją Grażyny (trzeba bowiem wiedzieć, że była ona straszna w złości). A tak się właśnie składało, że Józef musiał jej wytłumaczyć, co się stało z pieniędzmi wypłaconymi w kantorze Weinberga przy Piotrkowskiej 58. Pieniądze owe pochodziły z wygranej w Państwowej Loterii Złotowej, na którą los Grażyna szczęśliwie znalazła na ulicy. Prawdę mówiąc nie można też wykluczyć, że ten los „przylepił” się do jej ręki, kiedy ta przypadkiem, dosłownie na sekundę, wylądowała w kieszeni marynarki jakiegoś eleganta.
W każdym razie Piłat Józef, syn Andrzeja – jak wołali nań na komisariacie – intensywnie zastanawiał się, czy najlepszą szansą na odroczenie gniewu Grażyny, nie jest aby ponowne ułożenie się w rynsztoku, interwencja policji, wyrok, którym groził sędzia Grocholski i dwa tygodnie odpoczynku w areszcie.
