Piotrkowska 106

       Roma Szwajcerowa dbała o dobór klientek w prowadzonym przez siebie zakładzie kosmetycznym przy Piotrkowskiej 106. Nie przyjmowała byle kogo.

– Tylko panie z dobrego towarzystwa, po wcześniejszym umówieniu telefonicznym! W żadnym razie prosto z ulicy – tak właśnie Szwajcerowa instruowała swój personel.

W końcu nie był to pierwszy lepszy salon. Łódzkie damy przychodziły tu na zabiegi na najwyższym poziomie. Szwajcerowa oferowała nie tylko maseczki z miodu i jaj, ale i ostatni krzyk mody – wykonywaną specjalnymi szczypcami ondulacje marcelowską. Nie mówiąc już o manicure przy użyciu lakierów Revlon czy stosowaniu parowych zabiegów na twarz. Trudno się więc dziwić, że między wyciskaniem zaskórników i pudrowaniem twarzy rozmowy prowadzone przez klientki i personel zawsze były eleganckie i na poziomie.

Tego dnia jednak było inaczej, romantyczna historia złamała konwencję!

– Pani Romo droga, a słyszała pani, o tej strasznej historii panny Zofii Kolman? – szeptem zagaiła rozmowę doktorowa Balicka.

Szajcerowa oczywiście dobrze wiedziała o co chodzi, ale wiedziała też, że musi dać się wygadać jednej ze swoich najlepszych klientek. Zaprzeczyła więc gorąco i wsłuchała się w słowa Balickiej.

Otóż straszna historia dotyczyła Zosi Kolman – córeczki znanego w Łodzi profesora gimnazjalnego. Ta dziewuszka była po prostu nadzwyczajnie porządna, nadzwyczajnie! W każdym razie, póki nie spotkała Joska Gepnera.

– Ten Josek to oczywiście figura nader podejrzana – snuła opowieść Balicka. – Złodziej i pijak w jednym. Omotał tę biedną Zosię tak dokumentnie, że na rozprawie w sądzie grodzkim, gdzie Josek był podsądnym, dosłownie musieli ją cucić – mdlała co minutę. A to jeszcze nie koniec, pani Romo. Bo papa Zosi, stary profesor Kolman odmówił poprawienia błędów ortograficznych w podaniu Zosi do prezydenta Wojciechowskiego o ułaskawienie Joska! Bo ta bidulka z tego wszystkiego sama już nie wie, czy pisze się „ciążą” czy „cionrza”!

Obie panie – i Szwajcerowa i Balicka – dyskretnie zachichotały.

       W trakcie remontu kamienicy przy Piotrkowskiej 106 odnowiono elewację, wymieniono część stolarki okiennej i drzwi wejściowe. Zadaszenie nad wejściami do budynków zaaranżowano na stylizowane historyczne. Powierzchnia podwórka w całości została utwardzona i wyłożona płytami, co umożliwiło stworzenie na niej miejsc postojowych, w tym dwa dla osób z niepełnosprawnościami. Pojawiły się też stojaki rowerowe. Teren został oświetlony, a elewacja jest iluminowana.

Na terenie dziedzińca przy elewacji oficyny północnej wyeksponowano dawną studnię. Została ona odnowiona i podświetlona. Otwór studni przykryto szklaną pokrywą, dzięki czemu można zobaczyć zabytkowy mechanizm motopompy studni.

Budynek utrzymał funkcję usługowo-handlową, goszcząc jednocześnie biura Urzędu Miasta Łodzi. (AS)

Echa dwudziestolecia to fabularny opis życia tej ulicy na przełomie XIX i XX wieku. Miejsca, wydarzenia i ludzie są poświadczone w źródłach historycznych, opisy są fabularyzowane.

Literatura:

Domińczak M., Zaguła A., Typologia łódzkiej kamienicy. Łódź, 2016.

Flatt O., Opis miasta Łodzi. Łódź, 2002.

Jarzyński E.A., Tajemnice starych kamienic. Łódź, 1972.

Kowalski W., Łodzi dawnej lamus. Łódź, 2008.

Stefański K., Łódź. Narodziny miasta. Łódź, 2016.

Stefański K., Ludzie, którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta (do 1939 roku). Łódź, 2009.

Dziennik Łódzki, 1884-1892, 1931-1933.

Ekspres Wieczorny Ilustrowany, 1923 – 1937.

Kurier Poranny, 1948 – 1960.

Projekty budowlane dawnej guberni piotrkowskiej. Archiwum Państwowe w Łodzi.