Sienkiewicza 63

       W roku 1910 roku właścicielami posesji byli Szmelka i Ryfka Pilicer. Do roku 1917 roku w zespole fabrycznym funkcjonowała m.in. przędzalnia kamgarnu (tkanina z grubej wełny) Natana Koppela, którego przedsiębiorstwo wykorzystywało również budynki fabryczne przy sąsiedniej posesji przy Sienkiewicza 63. Pod tym ostatnim adresem działała również Fabryka Pończoch Józefa Józefowicza oraz (od 1917 roku) tkalnia wyrobów wełnianych i bawełnianych Dawida Basiewicza. Firma ta dysponowała składem przy ul. Moniuszki 1. Zatrudniała 100 robotników pracujących na 82 krosnach angielskich i 14 jedwabnych. W okresie międzywojennym kontynuowała produkcję pod nazwą „Bracia Basiewicz i M. Kagac Spółka Cywilna”.

W latach 20. i 30. XX wieku w omawianym kompleksie działała m.in. Fabryka Knotów i Sznurowadeł „Braci Baumgarten i Spółki” oraz fabryka wyrobów dzianych Maurycego Hirszmana i dziewiarnia  należąca do Otto Kumpfa.

Od roku 1965 omawiane budynki fabryczne pełniły rolę biurowo-magazynową.

Tak złożony układ zakładów przemysłowych na Sienkiewicza 63 odzwierciedlał rozwój łódzkiego przemysłu włókienniczego: od ręcznej wytwórczości po zmechanizowaną produkcję, od przędzenia i tkania po łączenie wytworów dzianych i gotowych wyrobów.

Dziś w dawnych zabudowaniach fabrycznych nie ma już hal produkcyjnych, lecz teren służy celom administracyjnym i magazynowym, stanowiąc trwały ślad po dawnej gospodarce włókienniczej miasta i regionu.

       Przedmiotem prac rewitalizacyjnych była zabudowa fabryczna z początku XIX i XX wieku przy ulicach Sienkiewicza 61a i 63. Trzy budynki pofabryczne zostały odnowione i przebudowane przez Urząd Miasta Łodzi. Dzięki podniesieniu poddaszy i dobudowaniu części budynków zwiększyła się ich powierzchnia użytkowa, a jednocześnie zachowana została zabytkowa wartość elewacji i wnętrz. Po remoncie biura Urzędu mieszczą się na piętrach 1–4; na piętrach 4 i 5 zlokalizowano 5 lokali użytkowych.

Na parterze wydzielono strefę zabaw dla dzieci z wejściem od Piotrkowskiej 118 i połączeniem z mini ogrodem. Budynki dostosowano do potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Miejsce sprzyja integracji społecznej, rekreacji i rozwojowi lokalnych przedsiębiorców. (AS)

Literatura:

Flatt O., Opis miasta Łodzi. Łódź, 2002.

Kowalski W., Leksykon łódzkich fabryk. Łódź, 1999.

Kusiński J., Bonisławski R. i in. Łódź. Księga fabryk. Łódź, 2016

Rynkowska A., Ulica Piotrkowska. Łódź. 1970.

Stefański K., Ludzie, którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta (do 1939 roku). Łódź, 2009.

John – Koziak M., Program prac konserwatorskich, 2021.