Na początku XX wieku przy ówczesnej ulicy Cegielnianej Anzelm Kronenberg prowadził skład starego żelaza. W ramach miejskiego programu budowy szkół powszechnych, mającego na celu walkę z analfabetyzmem i poprawę warunków nauczania dzieci, magistrat Łodzi postanowił odkupić tę działkę i przeznaczyć ją pod budowę nowoczesnej placówki oświatowej. W tamtym czasie wiele szkół mieściło się w wynajmowanych lokalach, które często nie spełniały podstawowych standardów — były zbyt ciasne, słabo oświetlone i niefunkcjonalne.
W celu realizacji projektu powołano Komitet Budowlany, w skład którego weszli m.in. członkowie Rady Miasta, przedstawiciele Wydziału Oświaty i Kultury oraz znany łódzki architekt Wiesław Lisowski. To właśnie jemu powierzono zaprojektowanie siedmiu nowych szkół w Łodzi. Przygotowania do inwestycji rozpoczęto w 1922 roku, a sama budowa ruszyła w 1923 i została ukończona w styczniu 1924 roku. Uroczyste otwarcie szkoły odbyło się 15 września 1924 roku. Początkowo działała w niej żeńska Szkoła Powszechna nr 20. Obecnie budynek ten mieści Szkołę Podstawową nr 111 w Łodzi.
Fasada budynku utrzymana jest w surowym i symetrycznym stylu, charakterystycznym dla architektury użyteczności publicznej z okresu międzywojennego. Centralną część elewacji zajmuje płytki, pięcioosiowy ryzalit (występ wysunięty z lica fasady, wyznaczony przez pionowe układy okien). Po obu jego stronach znajdują się po trzy osie z prostokątnymi wejściami, nad którymi umieszczono półokrągłe nadświetla wypełnione promieniście ułożonymi szprosami.
Okna sutereny mają formę kwadratów ujętych w wąskie opaski. Okna parteru zakończone są półkoliście, natomiast te na pierwszym i drugim piętrze mają prostokątny kształt, zbliżony do kwadratu.
Na pierwszym piętrze, w skrajnych oraz środkowej osi ryzalitu, znajdują się masywne, proste daszki wspierane na ozdobnych konsolach. Analogiczne elementy architektoniczne umieszczono także w drugiej i siódmej osi fasady.
Część budynku obejmująca suterenę i parter została ozdobiona boniowaniem (dekoracją naśladującą fakturę i kształt kamiennych bloków). Między kondygnacjami zastosowano różne typy gzymsów: meandrowy pod oknami parteru, wąski pod pierwszym piętrem, uskokowy nad drugim piętrem oraz wyraźnie wysunięty gzyms koronujący. Ten ostatni wzbogacono szerokim fryzem, składającym się z dużych, prostokątnych płaskorzeźb.
Całość wieńczy attyka — dekoracyjna ścianka nad gzymsem, z profilowanymi krawędziami, domykająca w sposób monumentalny formę elewacji.
