Początek lipca roku 1892 w Łodzi wyznaczały upały, egzaminy do gimnazjów oraz przyjęcia ogrodowe. W hotelu Mantueffla (Zachodnia 45) – zaprojektowanym zresztą przez Hilarego Majewskiego – bawiły się tłumy gości na przyjęciu Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Subiektów Handlowych (czyli sprzedawców). Wśród lampionów, girland z kwiatów i muzyki bawili się panowie w surdutach, choć niekiedy w tłumie migał elegancki frak, oraz panie – obowiązkowo w sukniach z turniurą. Wojskowa orkiestra w ogrodzie hotelu rżnęła marsza, z kolei na werandzie wirowały pary w rytmie walca wyczarowywanego przez orkiestrę smyczkową. W ogrodzie, w dymie cygar i papierosów Kolumbia rozmawiano o interesach – wyprawie Lejby Siekierskiego i Binema Kutnera do Argentyny, gdzie mieli badać możliwości osiedlenia się tam łódzkich Żydów. Ale prawdziwe emocje budziły podwyżki cen barchanów i płótna tyrolskiego, a przede wszystkim zamieszanie wokół spadku po Jakubie Lewinie, łódzkim kupcu. Na środku ogrodu brylował zarząd stowarzyszenia, panowie bawili towarzystwo, perliście śmiały się panny, uśmiechały panie. Ileż było w tym radości...
Tymczasem na Kamiennej 11, w kamienicy Hilarego Majewskiego, nikomu do śmiechu nie było. Ciężkie zasłony tłumiły wieczorny zgiełk miasta. W salonie wokół ozdobnego, ciężkiego dębowego stołu siedziała pani domu, czyli Wiktoria Majewska oraz jej dorosłe już dzieci – Stanisław, Romuald i Halina. Wokół roznosił się zapach kawy kupionej w sklepie kolonialnym Loewenberga na Wschodniej. Ciszę przerywało jedynie delikatne pobrzękiwanie porcelanowych filiżanek. Wszyscy z napięciem czekali na opinię doktora Juliusza Lohrera sprowadzonego tu do pana domu, którego dość nagle powaliła ciężka niemoc i który nie wstawał już z łóżka.
Doktor Lohrer, choć z pochodzenia Niemiec, charakter miał arcypolski. W czasie powstania styczniowego pomagał rannym, później angażował się w ochronę zdrowia robotników licznie przybywających do szybko rozrastającej się Łodzi. Z Majewskim zaprzyjaźnił się podczas budowy szpitala św. Anny (dziś: im. Jonschera). Hilary Majewski był projektantem tego budynku, a Lohrer pierwszym dyrektorem tej placówki ufundowanej przez Annę Scheiblerową.
Wiktoria Majewska wpatrywała się w głąb ćmielowskiej filiżanki, tak jakby próbowała wywróżyć z resztek kawy los swojego męża. W końcu do salonu wszedł doktor Lohrer. Minę miał zatroskaną. Wielką kraciastą chustą wyjętą z kieszeni kamizelki próbował nerwowo wycierać binokle, a jednocześnie przygładzać swe siwe wąsy. Nastój lekarza udzielił się zebranym. Doktor przysiadł na kanapie i przyciszonym głosem, z ciężkim niemieckim akcentem, zaczął mówić. Padło wiele łacińskich słów, przemieszanych z terminami zrozumiałymi nawet dla posługaczek i kuchennych, które zgromadziły się pod drzwiami salonu i próbowały podsłuchiwać rozmowę. W ich uszach dudniły słowa doktora: „stan ciężki”, „brak nadziei”, „proszę się modlić”.
Niejedna łza potoczyła się tego wieczoru w kamienicy na Kamiennej 11. Niejedna też miała się jeszcze potoczyć w ciągu kolejnych tygodni.
Dniem fatalnym okazał się 21 lipca. Hilary Majewski, opatrzony ostatnimi sakramentami oddał ostatnie tchnienie. Dla wielu jego uczniów, tak jak ich mistrz zagorzałych przecież miłośników architektury antycznej, było w tej dacie coś symbolicznego. Przecież tego właśnie dnia, dwadzieścia i dwa wieki wcześniej spłonął do szczętu jeden z architektonicznych cudów świata starożytnego – świątynia Artemidy w Efezie. A dziś, 21 lipca 1892 zgasło życie Hilarego Majewskiego – wielkiego budowniczego Łodzi.
Dwa dni później, w sobotę wieczorem, ulica Kamienna zamarła. Wokół domu pod numerem 11 zgromadził się wielki tłum. Przyciszonymi głosami komentowano spokojne ruchy barczystych pracowników zakładu Weydemeyera ze Wschodniej, którzy przygotowywali właśnie karetę pogrzebową na przyjęcie trumny z ciałem Majewskiego. Niektórzy ze zgromadzonej ciżby, ledwie kryjąc uśmieszki, omawiali też mniej tragiczne wydarzenia ostatnich dni lipca. Jak na przykład to, że Jan Dobry, wyrostek siedemnastoletni i praktykant rymarski uwiódł piętnastoletnią córkę stróża domu na Wschodniej, po czym kochankowie zniknęli. Zrozpaczona matka dziewczyny w końcu zaniechała pościgu ulicami miasta i zrezygnowana udała się do przyszłej teściowej „zgodzić” wesele.
W tłumie zastanawiano się też, czy opublikowany właśnie ukaz o konieczności palenia odzieży osób zmarłych i chorych na cholerę będzie faktycznie przestrzegany. Czy na pewno w składach na Kamiennej nie będzie można kupić w najbliższym czasie garderoby w wyjątkowo okazyjnych cenach? Przecież smród dezynfekującego kwasu karbolowego da się jakoś chyba usunąć?
Z kolei Antoni Kraft, aptekarz z Piotrkowskiej, łamał sobie w milczeniu głowę na tym, co oznacza dla niego krótka notatka, jaką znalazł na drugiej stronie Dziennika Łódzkiego. Otóż, jak donosiła gazeta, pod Łodzią znaleziono „martwe zwłoki” mężczyzny w wieku lat około 40. Krafta szczególnie niepokoiła informacja, że „na trupie są ślady pokaleczenia, przedsięwzięto więc dochodzenie”. Miał gorącą nadzieję, że nikt nie odkryje, że zmarły ów, to jego szwagier, który zniknął rzekomo w czasie podróży do Skierniewic. Kraft dobrze przecież wiedział, że to dwaj wynajęci przezeń łotrzykowie z Kamiennej zakończyli żywot nieszczęsnego szwagra, tak skutecznie, że na jego ciele odkryto później czterdzieści ran kłutych.
„A przecież mógł spadkiem podzielić się bardziej sprawiedliwie” – zadumał się Kraft nad chciwością szwagra, która popchnęła go, statecznego aptekarza, z natury przecież łagodnego i uczynnego, do tak niefortunnie ostatecznego rozwiązania.
Takie i inne, równie poważne refleksje przerwał dźwięk dzwonka, który obwieścił wyprowadzenie trumny zmarłego z domu. I wtedy właśnie ulica Kamienna przyklęknęła w hołdzie Majewskiemu. Na lipcowy bruk opadł tłum urzędników, majstrów, robotników budowlanych, inżynierów, współpracowników, ale i okolicznych żebraków, którym Majewski nie żałował wsparcia. Zawodziły kuchenne i pokojówki zatrudnione u Majewskich. Przecież śmierć pana domu, stawiała pod znakiem zapytania dalszy ich los. Co będzie, jeśli wdowa postanowi sprzedać dom? Gdzie wówczas znajdą zatrudnienie?
Nie minął kwadrans, a po kondukcie nie został ślad. Kamienna opustoszała. W tym czasie żydowscy mieszkańcy czynszówek przygotowywali się do szabatowej kolacji. Na stołach stawiano już świeczniki, tuż obok kładziono szabatowe chleby. Później miano podać rosół z kulkami macy, czulent, niekiedy pieczoną kurę, albo gefilte fisch, czyli nadziewaną rybę na zimno. Zestaw potraw był podobny w każdym domu, choć oczywiście zależny od zasobności portfeli jego mieszkańców.
Pewnie w momencie, kiedy trumna Majewskiego składana była do grobu na cmentarzu przy Ogrodowej, niejeden z żydowskich sąsiadów Hilarego Majewskiego zadumał się nad tym, że w szabat, dzień poświęcony odpoczynkowi po boskim akcie stworzenia świata, na wieczny odpoczynek udał się Hilary Majewski – kreator kosmosu ulicy Kamiennej.
