Włókiennicza 7

Kamienica przy ulicy Kamiennej 7 (dziś: Włókiennicza) została zaprojektowana w roku 1882 przez Hilarego Majewskiego (1838-1892) – znanego łódzkiego architekta – na działce należącej ówcześnie do Reinholda Finstera, który był pomysłodawcą wytyczenia ulicy Kamiennej. Inny znany architekt działający w Łodzi – Alwill Jankau (1859-1916) – był natomiast autorem projektu rozbudowy kamienicy przy Kamiennej 7 (rok 1910). W efekcie powstał budynek symetryczny, czterokondygnacyjny, siedmioosiowy (linie wyznaczone przez pionowe układy okien). Główną oś kamienicy (środkowy pion okien) wyznacza ryzalit (występ z lica budynku). Przyziemie, krawędzie boczne elewacji oraz ryzalit pokryte są boniowaniem (imitacją struktury i formy bloków kamiennych). Pierwsze dwie kondygnacje oddzielone są fryzem (dekoracyjnym pasem) z płycinami (wnękami) podokiennymi, a kolejne kondygnacje – gzymsem. Otwory okienne (z wyjątkiem parteru) obramowane są opaskami, na drugiej kondygnacji zwieńczone naczółkami (szczytami). Dodać trzeba, że otwory okienne kondygnacji drugiej i trzeciej ujęte są pilastrami (płaskimi filarami) dźwigającymi belkowanie z naczółkami. 

Już w latach 30. XX wieku stan kamienicy był opłakany. W dokumentach miejskich można znaleźć informację, że elewacja była brudna i zniszczona, przeciekały rynny, okna piwnic miały wyrwane kraty, balustrady były przerdzewiałe, drewniane balkony zbutwiałe i dziurawe. Mieszkańcy kamienicy tworzyli wówczas charakterystyczną dla całej Kamiennej mieszankę. Na zniszczonych schodach mijali się tam Emma Rampold – właścicielka prowadzonej w oficynie fabryczki kołder – ubogi prawnik Zenon Filipowicz, rabin M. Król oraz robotnicy, krawcy (np. Icek Ferber), kupcy (np. Abram Goldman) i bezrobotni. Od czasu do czasu przemykał się też zapewne drobny złodziej – informacje o kilku aresztowaniach można znaleźć w prasie.

Po II wojnie światowej prasa alarmowała, że zły stan kamienicy zagraża zdrowiu i bezpieczeństwu mieszkańców.

Budynek został całkowicie odnowiony oraz zmodernizowany, zadbano również o odnowienie pierwotnych detali architektonicznych elewacji. Nawierzchnia podwórza została wymieniona, wykonano ją z dwóch rodzajów kostki kamiennej. Na wyznaczonych terenach zielonych zostały posadzone krzewy i drzewa, a wokół nich zasiano trawnik. Na podwórku znalazło się też miejsce na ławki, plac zabaw z ogrodzeniem, trzepak, stojak na rowery. W budynku powstało: 12 mieszkań komunalnych oraz 2 lokale usługowe przeznaczone na wynajem. (AS)

Kroniki z Kamiennej to fabularny opis życia tej ulicy na przełomie XIX i XX wieku. Miejsca, wydarzenia i ludzie są poświadczone w źródłach historycznych, opisy są fabularyzowane.

Literatura:

Domińczak Michał, Typologia łódzkiej kamienicy. Łódź, 2018.

Popławska Irena, Architektura mieszkaniowa Łodzi w XIX wieku. Warszawa, 1992. 

Stefański Krzysztof, Ludzie, którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta (do 1939 roku). Łódź, 2009.

Dziennik Łódzki, 1884-1892, 1931-1933.

Ekspres Wieczorny Ilustrowany, 1923 – 1937.

Książka adresowa miasta Łodzi i województwa łódzkiego rocznik 1937-1939.

Kurier Poranny, 1948 – 1960.

Przebudowa budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częściową zmianą sposobu użytkowania wraz zagospodarowaniem terenu i niezbędną infrastrukturą techniczną. Jednostka projektowa: Pracownia projektowa EL STUDIO, 2019.

Projekty budowlane dawnej guberni piotrkowskiej. Archiwum Państwowe w Łodzi.

Skontaktuj się z nami w sprawie:

Jeżeli Twoje pytanie nie pasuje do żadnej z powyższych grup, to skontaktuj się z Gospodarzem Obszaru, Izabella Mielczarek, a ona skieruje Ciebie do właściwej osoby.