Rok 1906 z pewnością nie był spokojny na ulicy Wschodniej. Wszyscy jej mieszkańcy bardzo dobrze pamiętali, co działo się tu rok wcześniej. Nadal opowiadano sobie o czerwcowych dniach, w czasie których robotnicy walczyli z carskimi żandarmami, kozakami, a w końcu – regularną piechotą. Barykady na Wschodniej obficie spłynęły wtedy robotniczą krwią. W tej okolicy, na Wschodniej, Południowej, Kamiennej, każdy znał jakiegoś zabitego albo rannego. I choć czerwcowy zryw został zdławiony, to przecież napięcie tylko trochę opadło, opór się wciąż tlił. Co rusz słyszało się, że ktoś próbował rozbroić patrol żandarmów, albo chociaż okulawić kozackiego konia. Na porządku dziennym były najwymyślniejsze przekleństwa rzucane z głębi ciemnych podwórek w stronę wojskowych patroli.
Ale nie brakło też tych, którzy ze współpracy z rosyjską Ochraną, rosyjską tajną policją, uczynili sobie intratne źródło dochodu. Jednym z tych niegodziwców był niejaki Wojciech Kowalski. Pochodził on z Brudzewa koło Koła. Do Łodzi, jak wielu innych mieszkańców wsi, przyjechał kilkanaście lat temu za pracą. I dopiero tu, na miejskim bruku, Kucharski odnalazł w sobie talent. Otóż okazało się, że będąc z natury osobnikiem podłego wzrostu i najprzeciętniejszej urody, znakomicie umiał się wtopić w tłum, a nawet tylko kilkuosobowe towarzystwo. Tu podsłuchać, tam ostrożnie wypytać, a zebrane informacje zanieść czym prędzej do drugiego cyrkułu policji, zgarnąć rubelki i cieszyć się życiem – to była życiowa dewiza Kucharskiego.
Właśnie dziś, 16 grudnia 1906 roku miał nastać jego wielki dzień – roił sobie Kowalski stojąc na rogu Wschodniej i Kamiennej i niby bez zainteresowania zerkając naprzeciwko, w kierunku kawiarni znajdującej się przy Wschodniej 45. Kowalski dobrze bowiem wiedział, co się za chwilę stanie, w końcu sam złożył tego ranka stosowny donos u funkcjonariusza Suchurukowa. Godzinę wcześniej podsłuchał przypadkiem, że w tejże kawiarni, o godzinie 6 po południu, pod pozorem spotkania towarzyskiego, odbędzie się tajne zebranie socjalistów, na którym ma być dwadzieścia osób.
Wtem względną ciszę grudniowego wieczoru przerwały odgłosy końskich kopyt i podkutych wojskowych butów. Z dwóch stron, od Południowej i Kamiennej zbliżali się policjanci i żołnierze. Nie brakło też konnego patrolu kozaków, którzy ręce trzymali na szaszkach – lekko zakrzywionych szablach. Przybyli szybko otoczyli wejście do kawiarni i zaczęli wyprowadzać z niej podejrzanych, co rusz któryś z nich krzyczał:
- Niech żyje Polska, niech żyje socjalizm!
Kucharski naliczył razem osiemnastu mężczyzn i jedną kobietę, jakich żołnierze zakuwali teraz w kajdany. W myślach przeliczał już, jaka to nagroda zostanie mu wypłacona w siedzibie cyrkułu. Tylko ta finansowa ekscytacja tłumaczy, że Kowalski nie zauważył, że jest obserwowany.
Dosłownie kilkanaście kroków za nim zatrzymał się mężczyzna w ciężkim zimowym płaszczu. To on miał być dwudziestą osobą na zebraniu komórki Polskiej Partii Socjalistycznej, na które spóźnił się z jakiegoś błahego powodu. Teraz jednak, obserwując Kowalskiego, nie miał wątpliwości, jaką rolę odegrał ten szczurowaty z wyglądu osobnik w scenie aresztowania jego towarzyszy. Postanowił przyjrzeć mu się bliżej…
W Boże Narodzenie roku 1906 patrol policji odnalazł w leżące na środku Wschodniej, przed wejściem do kawiarni pod numerem 45, zwłoki niewysokiego mężczyzny. Postać ta wydawała się policjantom z wyglądu znajoma, choć trudno było rozpoznać nieboszczyka, bo ktoś wpakował mu kilka kul prosto w twarz.
