Szwaczka Anna Kroin była zaledwie dwudziestoletnim dziewczęciem, gdy z powodu braku uwagi spadła ze schodów i złamała prawą nogę. Trudno dziś orzec, czy złamanie było tak poważne, czy młody lekarz popełnił błąd wkładając nogę w łupki, dość, że Anna Kroin zawsze już miała kuleć. Ileż łez ją to kosztowało... Rozpacz ta spowodowana była nie tylko autentycznym bólem, jaki czuła powoli pokonując schody do swojego mieszkania przy Wschodniej 54. Przede wszystkim czuła żal do całego świata, że ona – dziewczyna młoda i ładna – nigdy nie mogła już tańczyć.
Jakże marną pociechą wydawało jej się zainteresowanie ze strony sąsiada, Stefana Kozłowskiego. Był to młodzieniec młody i rozrośnięty w barach. Choć cała jego postać nie była niemiła szwaczce, to jednak nie mogła się ona przekonać do względów młodzieńca. Na ich drodze stanęło bowiem dość specyficzne zajęcie adoratora. Był on bowiem robotnikiem w miejskim przedsiębiorstwie asenizacyjnym, a dokładniej zajmował się oczyszczaniem miejskich toalet. To zaś budziło taką niechęć ze strony Kroin, że za nic miała kwiaty czy zaproszenia do kinoteatru Mimoza. Kozłowski chciał się żenić, a ona – choć przerażała ją wizja staropanieństwa kulawej szwaczki – wzbraniała się tę miłość przyjąć. W towarzystwie Kozłowskiego zawsze nerwowo pociągała nosem, jakby chcąc się upewnić, że nie czuje jakiegoś nieprzyjemnego zapachu.
Minął rok i drugi, minęło w końcu lat siedem. Kroin nadal się wahała, Kozłowski szalał ze zgryzoty. W pracy, dotąd pracowity i dokładny, coraz częściej oddawał się lenistwu i bujaniom w obłokach. Nic więc dziwnego, że w końcu dosięgnęło go kolejne nieszczęście. Nie dopełnił bowiem swoich obowiązków w czasie uprzątania toalety publicznej przy Limanowskiego 24. Na skutek tego rażącego zaniedbania do dołu kloacznego wpadła mieszkająca w okolicy Zofia Karczewska. Trzeba było dwóch godzin i pracy całego zastępu straży ogniowej, aby biedną Karczewską uratować. Co więcej, strażacy powiadomili o zaniedbaniu II komisariat policji, który wszczął śledztwo w sprawie wypadku.
Tego biednemu Kozłowskiego było aż nadto. Nie namyślając się długo, tuż po powrocie do domu wypił czterema solidnymi łykami całą flaszkę kwasu solnego. Lekarz przybyły na miejsce zaordynował wprawdzie natychmiastowe przewiezienie nieszczęśnika do szpitala św. Józefa, było już jednak za późno i biedny robotnik oddał Bogu ducha. Zofia ze zgryzoty zmarła rok później.
Jeszcze długie lata matki ze Wschodniej 54 straszyły ponoć swoje dzieci dwoma zjawami – kulawej szwaczki i nieszczęśliwego robotnika asenizacyjnego.
