– A w kamienicy przy Dzielnej 12, trzecie piętro, mieszkanie od frontu, dwa okna z prawej strony – odpowiadała pani Franciszka G. na pytania koleżanek, gdzie teraz mieszka.
W głosie Franciszki było wszystko – i duma z pięknego gniazdka, jakie uwiła wraz ze swym ślubnym Ryszardem, ale i jakiś taka dziwna tęsknota, za czasami, kiedy była jedynie piękną panną Franią z restauracyjki przy Górnym Rynku. Ach, jakże ona wtedy umiała zakręcić fartuszkiem…
Nostalgia w głosie Franciszki nie była pozą. Franciszka bowiem umierała. Jej mąż, Ryszard – pracownik jednego z łódzkich banków – truł Franciszkę każdego dnia, a najbardziej nocą. Co gorsza, nie stosował przy tym cyjanku, ale najgorszą mężowską truciznę – nudę.
W ten właśnie sposób, dzień po dniu, Franciszka gasła, karmiona zjadliwą nudą pożycia małżeńskiego.
Trudno więc chyba się dziwić, że w czerwcu 1924, gdy była już niemal konająca, poszukała odtrutki w ramionach niejakiego Władysława. Przez dwa tygodnie było jak we francuskim romansie.
Ryszard jednak nie był głupi i wnet zorientował się, że jego wyśniona Frania, znów jest jakby kwitnąca. A sam – wiedział o tym dobrze – nie miał do „tych” spraw nijakich zdolności. Rozwiązaniem tego małżeńskiego równania musiał być trójkąt – wywnioskował Ryszard. Kiedy upewnił się, że niepotrzebnym zupełnie bokiem tej figury jest Władek, serdeczny przyjaciel rodziny, trafił go – jak to mówią – szlag.
Krzykiem zaczął upominać Franię. I tak się w tym krzyku wyżywał, że o jej występku dowiedziały się jedynie cztery najbliższe kamienice. Pamiętajmy, że okna mieszkania były otwarte – czerwiec był gorący.
Tego już Frani było dość. Nuda, wyrzuty i wstyd – mogło być coś gorszego?
Rzuciła się więc Frania wprost w czeluść otwartego okna. Ryszard złapał jej nogi w ostatnim momencie.
Frania krzyczała, żądając natychmiastowej śmierci, Ryszard wołał o pomoc, a letnia sukienka, która opadła na głowę niewiernej, ukazała fikuśną bieliznę.
Na Dzielnej stanęły tramwaje, dorożki i auta. Wszyscy zadarli głowy do góry.
Gdy Frania była już bezpieczna i histeria nieco minęła, postawiła sprawę jasno. Albo mąż poszuka pomocy lekarskiej w lecznicy doktora Różanera przy Dzielnej 4, albo ona ma dość tej wiecznej mężowskiej niemocy i żąda rozwodu.
