Czerwcowe poranki rozganiały nie tylko mgły, fabryczne dymy i snujące się po ciemnych ulicach prostytutki. Niekiedy świt odsłaniał aż nazbyt wiele, jak na gusta spokojnych mieszczan. Tak właśnie było 13 czerwca 1933 roku w kamienicy pod numerem 46 na ulicy Przejazd. Uchylone drzwi do niewielkiego atelier fotograficznego Antoniego Wilczewskiego zaniepokoiły robotnika z elektrowni Zenona Hessa. Nie zastanawiając się wiele Hess wszedł do pracowni i niemal padł trupem z wrażenia. Tak gwałtowna reakcja biednego szewca mogłaby wydawać się nazbyt nerwowa, gdyby nie to, że na środku niewielkiego pomieszczenia znalazł zmasakrowane zwłoki fotografa. O tym, że był to Wilczewski świadczył tylko zegarek na ręce, którym tak często fotograf się chwalił. Bowiem z twarzy nieboszczyka nie zostało niemal nic – została po niej jedynie krwista plama.
Kiedy kwadrans później śledczy Sergiusz Rzepecki przetrząsał kieszenie trupa ze zdziwieniem wyjął z jego spodni zwitek banknotów. Pozostawienie pieniędzy i zegarka na ręce ofiary pozwalało wykluczyć motyw rabunkowy. Na wszelki wypadek przesłuchano jednak znanych łódzkiej policji kryminalnej złodziei. Przez moment wydawało się nawet, że w zbrodnię może być zamieszany Adam Majakowski – otoczony rodzajem złodziejskiej sławy łódzki rzezimieszek i wieloletni „klient” więzień w całej Polsce. Ostatecznie jednak Rzepecki musiał porzucić tę wersję zbrodni.
Z zapałem zabrano się wówczas za badanie innego motywu zbrodni. Otóż okazało się, że z Wilczewskiego było niezłe ziółko. Od lat skłócony z rodziną, w tym z własną żoną, balansował na krawędzi prawa łącząc zawód fotografa z zamiłowaniem do pornografii. A były to przecież czasy, w których zarzuty o „obrazę moralności” lub „rozpowszechnianie treści nieobyczajnych” mogły skończyć się więzieniem. Realizacja zainteresowań Wilczewskiego wymagała oczywiście zaangażowania odpowiednich modelek, a te rekrutował niemal wyłącznie wśród prostytutek.
Kiedy śledczy Rzepecki przerzucał kolejne stosy fotografii, na których Wilczewski uwiecznił w cokolwiek fikuśnych pozach dziesiątki ewidentnie bezwstydnych panien, jego wzrok przyciągnęła twarz dobrze mu znanej osóbki. Była to, jakby powiedzieć… dama u której sam Rzepecki w okresach alkoholowych uniesień szukał wytchnienia od codzienności. Za tą uprzejmość panna Walercia pobierała zwyczajową opłatę w wysokości 5 złotych.
Godzinę później mieszkanie panny Walerki stało się sceną dość brutalnego przesłuchania. Rzepecki przy pomocy gróźb i roztaczanej przezeń wizji wieloletniego pobytu w więzieniu dla kobiet w Fordonie złamał w końcu rozespaną jeszcze po nocnych szaleństwach pannicę. Walerka chlipiąc i teatralnie pociągając nosem wydusiła w końcu z siebie plotkę, którą usłyszała już wcześniej od wielu modelek zamordowanego fotografa.
- Wilczewski to świntuch był i ladaco, panie władzo – mówiła tym swoim przylepnym tonem. – Od takich normalnych dziewczyn, no jak ja, nie przymierzając, to Wilczewski chciał tylko pozowania. Ale jak mu się trafiła jakaś bardziej elegancka pani, co to ją skusiły niegrzeczne fotografie, to potrafił ją szantażować całymi miesiącami. I mówią, że jedna z nich to zaprzysięgła Wilczewskiemu gwałtowną śmierć.
- O kim mówisz? – stanowczo spytał śledczy, jednocześnie spoglądając ukradkiem na rozrzucone na podłodze pończoszki panny Walerki, co budziło u niego dość przyjemne skojarzenia.
Walerka nagle podeszła do policjanta i coś wyszeptała mu do ucha. Ten pokiwał ze zrozumieniem głową i uznał, że kończy śledztwo. Nie mógł przecież wpaść do mieszkania swojego przełożonego – komisarza policji Wincentego Narbutta – i spytać, czy jego żona nie była przypadkiem szantażowana przez Wilczewskiego.
Rzepecki leniwie rozejrzał się po mieszkanku panny Walerki. Słońce wpadające przez okno najwidoczniej rozgrzało krew śledczego, bo z widocznym wigorem sięgnął do kieszeni i wyjął banknot pięciozłotowy.
