Północna 23

       Józka Kozubska – panna przystojna, lecz uboga – służąca w rodzinie kupca Chaima Litwina, dość już miała samotności. Jakoś nie przekonywała ją jednak wizja klepania biedy z podobnym jej nieszczęśliwcem – jakimś stolarzem czy blacharzem z sąsiedztwa na Północnej 23. Oczywiście, chodzili różni tacy za nią, czasem któryś próbował uszczypnąć ją w… spódnicę, ale Józia wtedy się nie wahała – na odlew lała po pysku. Józka bowiem była dziewczyną ambitną i potrzebowała młodzieńca zaradnego życiowo – biuralistę, a jeszcze lepiej – adwokata.

I gdy tak Józka śniła nocami o rejencie o aparycji Rudolfa Valentino, umyśliła sobie sprytny plan.

Aby niepotrzebnie nie niepokoić wyjątkowo ufnej pani Litwinowej, zakradła się w piątkowe popołudnie do jej garderoby. Wybrała rzeczy tylko w najlepszym gatunku – elegancki kostium i butki, futrzane boa, złoty pierścionek z dobrze podrobionym brylantem. Czegoś jej jednak brakowało, więc pożyczyła jeszcze 50 złotych, które Litwinowa trzymała w pończosze.

Tak przygotowana ruszyła Józka w miasto.

Na początek zaszła do cukierni Gostomskiego, później do ogródka przy Grand Hotelu. W obu lokalach wiało jednak nudą – jedynie starsi panowie emablowali podejrzanie młode panny. Znacznie lepiej było w „Astorii” – muzyka, zabawa, kawalerowie – żywiej zabiło Józine serduszko, gdy rozglądała się po sali.

– Inżynier Romuald Zajączkowski – po chwili przedstawił się jej przystojny młodzian, cmoknął w łapkę i porwał na parkiet.

Nie byłoby źle zostać inżynierową – myślała Józia tańcząc w rytm fokstrota.

I gdy wszystko już się tak pięknie składało – Romuald zniknął w tłumie! Co gorsza – wraz z nim zniknęła torebka, futrzane boa, a nawet pierścionek z Józinego palca.

 – I jak tu komu zaufać! – dziewczęcy płacz zagłuszył na chwilę muzykę.

       W ramach inwestycji wszystkie budynki zostały kompleksowo odnowione oraz zmodernizowane. Dzięki temu powstały 22 mieszkania komunalne. Umieszczono tu także środowiskowy dom samopomocy oraz placówka opiekuńczo-wychowawcza oraz świetlica środowiskowa. Budynki zostały dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych poprzez instalację wind. Podwórze wyłożono kostką z elementarni betonowymi a na podwórzu zasadzone liczne krzew i drzewa. Ustawiono małą architekturę m.in. kosze, stoliki z ławkami oraz plac zabaw. (AS)

Echa dwudziestolecia to fabularny opis życia tej ulicy na przełomie XIX i XX wieku. Miejsca, wydarzenia i ludzie są poświadczone w źródłach historycznych, opisy są fabularyzowane.

Literatura:

Domińczak M., Zaguła A., Typologia łódzkiej kamienicy. Łódź, 2016.

Flatt O., Opis miasta Łodzi. Łódź, 2002.

Jarzyński E.A., Tajemnice starych kamienic. Łódź, 1972.

Kowalski W., Łodzi dawnej lamus. Łódź, 2008.

Krzywiak J., Na Bałutach gryzą psy. Bałuckie opowieści. Łódź, 2016.

Pawlak W., Na łódzkim bruku 1901-1918. Łódź, 1986.

Stefański K., Łódź. Narodziny miasta. Łódź, 2016.

Stefański K., Ludzie, którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta (do 1939 roku). Łódź, 2009.

Zajączkowska – Kłodawa J., Domińczak M., Badania konserwatorskie i architektoniczne wraz z programem prac konserwatorskich. Łódź, 2016.

Dziennik Łódzki, 1884-1892, 1931-1933.

Ekspres Wieczorny Ilustrowany, 1923 – 1937.

Kurier Poranny, 1948 – 1960.

Projekty budowlane dawnej guberni piotrkowskiej. Archiwum Państwowe w Łodzi.