W roku 1937 w budynku przy Kamiennej 22 mieszkali niemal wyłącznie Polacy wyznania mojżeszowego – jak wówczas określano oficjalnie Żydów. Żaden z nich nie zapisał się w historii, szczególnie tej pisanej przez wielkie „H”. Najczęściej jedynym świadectwem ich istnienia są wpisy w „Księdze adresowej miasta Łodzi” lub ogłoszenia prasowe. To dzięki nim wiemy, że w kamienicy pod numerem 22 na Kamiennej działał „skład starego żelaza” spółki Sztajer i Halpern. Zapewne obok znajdowały się kantorki z pończochami (Dawida Kutnera), swetrami (Szmula Bermana) i nićmi (Rabinowicza). Pewnie w tym ostatnim sklepie, bo przecież u sąsiada, zaopatrywali się mieszkający w kamienicy 22 na Kamiennej: krawcowa Nacha Głowińska, krawiec Moszek Worcman i hafciarz Natan Kriger. Co dzień rano słychać było na klatce schodowej spieszące się biuralistki: Hanę Brawerman i Paulinę Ginzel. Kto wie, może to one wymieniały zalotne uśmiechy i spojrzenia na widok przystojnego prawnika, Kwesa Fanina? A może do którejś z nich wzdychał z kolei, prawie niezauważony, skromny tapicer, Szlama Szeps?
Czy tak dobrze oczytany – przecież niemal zawodowo – drukarz Samuel Szczeciński, albo doskonale czujący drgnienia koniunktury kupcy: Mendel Fogel, Izrael Frygland i Hersz Glajwizer, czy może liczący zwykle tylko na siebie buchalter Szmul Halperin, czy ktoś z nich wiedział, czuł, albo wyśnił, że trzeba uciekać? Że nadciąga bezlitosna wojna, w czasie której Niemcy dosłownie wymordują mieszkańców kamienicy spod numeru 22 na Kamiennej i spod tylu innych adresów w Łodzi, w Polsce, w Europie?
Aż chciałoby się zawołać, krzyknąć pod prąd historii: uciekajcie, zostały tylko dwa lata!
