Kiedy zmarła pani Estera Frankel, wdowa po znanym przemysłowcu Maurycym, zainteresowanych spadkiem było wielu. Gmina żydowska dostała połowę majątku, a po ćwierci dalsi krewniacy z jej i męża strony. Podział papierów skarbowych, biżuterii i willi przy Sienkiewicza 26, nie był więc prosty i wymagał długiego postępowania sądowego.
W tym czasie opiekę nad kamienicą powierzono Gustawowi – od lat blisko trzydziestu służącemu jako lokaj w tym domu. Nie byłoby w tym nic dziwnego, szkoda by i słowa na ten temat, gdyby nie pewna budząca grozę okoliczność.
Całymi dniami Gustaw siadał bowiem po drzwiami sypialni swej zmarłej pani i odprawiał dziwny rytuał. Na początek przez kwadrans lub dwa opowiadał o pogodzie. Dłużej nieco schodziło, gdy na ulicę spadł śnieg i ktoś potknąwszy się złamał nogę. Następnie czytał najświeższe gazety. Czasem nastawiał muzykę. Nie ważył się nigdy jednak otworzyć drzwi sypialni i przekroczyć jej progu. Cała sprawa długo by jeszcze nie ujrzała światła dziennego, gdyby nie zuchwała kradzież w pałacyku.
I kiedy przybyła policja, a komisarz Rzepecki dokonywał oględzin rozprutej kasetki, kątem oka zauważył, że Gustaw z przerażeniem tłumaczy drzwiom do sypialni przyczyny tego zamieszania. Lokajowi drżał głos, gdy przekonywał kogoś za drzwiami, że w zniknięciu biżuterii nie było jego winy.
Dla policjantów był to aż nazbyt jasny dowód szaleństwa. Gustaw trafił do Kochanówki.
– Strzeżcie się ducha nieszczęśni, strzeżcie się Itte – zawodził, gdy pakowano go do karetki.
Komisarz Rzepecki z ciekawości zerwał plomby na drzwiach i zajrzał do sypialni. Wrócił po chwili.
Posterunkowi rozdziawili ze zdumienia gęby – komisarz był drżący, z nagła posiwiały, jak nie on zupełnie.
– Zawieźcie mnie do Kochanówki, do Gustawa, byle dalej stąd – wyszeptał.
