Józef Skibiński, dozorca kamienicy przy Wschodniej 42, słynął w całej okolicy z dość ordynarnych manier. A to kogoś zwymyślał od najgorszych, a to batem zlał wyrostków biegnących za automobilami. Zdarzyło mu się też opluć przechodnia, a nawet – o zgrozo! – użyć pięści, gdy przeganiał żartownisiów, którzy w środku nocy postanowili łomotać do jego – Józefa Skibińskiego – bramy. Wyrwany ze snu w sekundę zmieniał się rozzłoszczonego byka. Wówczas biegł, ile sił w nogach miotając przy tym plugawe przekleństwa i próbując jednocześnie zapiąć guziki w sukiennych portkach. Nie raz oberwało się wtedy winnym, a jeśli winni zdołali zbiec, to Józef Skibiński skłonny był – jak to sam mówił – stłuc mordę nawet niewinnym.
Skarga za skargą płynęła do rewirowego Mogilnickiego z V komisariatu policji przy ulicy Wschodniej 38. Ale jak to mówią, przyszła kryska na Matyska.
1 września 1925 roku były imieniny Bronisława. Więc nie wypadało Skibińskiemu nie wejść na moment do znajomego krawca, któremu było akurat na imię Bronek. Obaj panowie postanowili tą miłą wizytę jakoś uczcić. Więc i pojedli i popili, choć głównie popili. Gdy dwie godzinki później pan dozorca udał się na miejsce pracy poczuł się dziwnie senny. Przysiadł więc pod murem z zamiarem ucięcia krótkiej drzemki. Został w niej wyrwany nader brutalnie. Otrzymał bowiem dwa kopniaki prosto w głowę, tak celnie wymierzone, że w mig zalał się krwią. Trzeba przyznać, że gruntownie otrzeźwiło to Józefa Skibińskiego.
Kiedy kolejnego dnia obolały, z głową opasaną bandażem, udał się ze skargą do posterunkowego Mogilnickiego ten zareagował powściągliwie.
- Panie Skibiński, pisać skargi, ani robić śledztwa robić przecież będziemy, bo i nie warto. Sam pan mówisz, że nie wiesz, kto też pana tak urządził – mówił policjant ze złośliwym uśmieszkiem na wargach. – Widać był to jakiś wróg pijaków. Może naczytał się o tej całej prohibicji, co to ją mają w Ameryce i postanowił pana nawrócić na abstynencję?
