Roosevelta 17

       Marzec roku 1929 był zimny, nocami zamarzały jeszcze kałuże na łódzkich drogach. Nawet w dzień potrafiło jeszcze zdrowo śniegiem zakurzyć. Nic więc dziwnego, że każdy jakoś próbował się ogrzać.

Jedną z ofiar tych pogodowych anomalii był szofer Wacek Domański. Nie był z niego byle jaki szofer! Pracował u Hugona Strobacha na Piotrkowskiej 157, gdzie mieścił się salon samochodów marki Essex-Hudson. Zdaniem wielu – najlepszy w branży w mieście. W każdym razie, Wacek nalewając benzyny w do nowiutkiego Essex Super Six, zapomniał o jednym malutkim szczególe. A nawet właściwie dwóch – tak to sobie później tłumaczył w szpitalu. Pierwsze primo, że benzyna jest łatwopalna, drugie primo – że powinien wcześniej zgasić papierosa, którego trzymał w kąciku ust. Przez to zapominalstwo Wacek Domański dosłownie stanął w płomieniach. Cały zastęp straży ogniowej musiał gasić samochód i Wacka! Do nieszczęśliwca musiano wezwać – rzecz jasna – pogotowie ratunkowe.

Poparzenia ofiary opatrzył doktor Paweł Czarnożył. Był to – jak mówił o nim personel szpitala – stary zgryźliwiec. Więc długo jeszcze po zakończonym dyżurze wyrzucał Wackowi Domańskiemu wrodzoną głupotę. Już był w swoim mieszkaniu na Ewangelickiej 17, a nadal sarkał pod nosem:

– Co za cymbał nieostrożny – myślał przy tym o Wacku.

Może na zły nastrój doktora wpływ miało również to, że w jego mieszkaniu zamarzły rury wodociągowe? Nie pierwszy raz, niestety. Ale przemyślny lekarz dobrze wiedział co robić. Wyjął ze schowka lutlampę (palnik benzynowy) i począł rozgrzewać rury – zawsze dotąd to pomagało.

Tym razem jednak coś poszło nie tak. Od płomienia lutlampy zajęły się pakuły konopne na kolanku rury, później tapeta, a dalej poszło już łatwo – meble, zasłony, mieszkanie, część dachu!

– A myśmy się już dzisiaj widzieli, doktorze – basem powitał lekarza wąsaty strażak z III oddziału straży ogniowej.

– Benzyna – krótko odpowiedział doktor Czarnożył.

Strażak pokiwał ze zrozumieniem – wszystko przez mróz.

       Kamienica przy ulicy Roosevelta 17 przeszła częściowy remont obejmujący elewację, bramę, klatki schodowe i podwórko. Odnowiono elewację, przywracając jej oryginalny kolor oraz odświeżając ozdobne detale. W częściach wspólnych odrestaurowano boazerie, posadzki i malowideł ściennych. Na podwórku uporządkowano zieleń, położono nową nawierzchnię, dodano niskie rośliny i krzewy, a także stworzono miejsce rekreacyjne z ławkami oraz strefą postojową dla rowerów. Na podwórku wybudowano wiatę na rowery, narzędzia i odpady. Zainstalowano budki lęgowe dla jerzyków. (AS)

Echa dwudziestolecia to fabularny opis życia tej ulicy na przełomie XIX i XX wieku. Miejsca, wydarzenia i ludzie są poświadczone w źródłach historycznych, opisy są fabularyzowane.

Literatura

Domińczak M., Zaguła A., Typologia łódzkiej kamienicy. Łódź, 2016.

Popławska I., Architektura mieszkaniowa Łodzi w XIX wieku. Warszawa, 1992.

Rynkowska A., Ulica Piotrkowska. Łódź. 1970.

Stefański K., Ludzie, którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta (do 1939 roku). Łódź, 2009.

Dziennik Łódzki, 1884-1892, 1931-1933.

Ekspres Wieczorny Ilustrowany, 1923 – 1937.

Kurier Poranny, 1948 – 1960.

Projekty budowlane dawnej guberni piotrkowskiej. Archiwum Państwowe w Łodzi.