Ekspedientka Bolesława Moczkowska mimo trzydziestki na karku była osóbką żywiołowo pomysłową i nieustępliwą. Gdy więc spotkało ja nieszczęście w postaci oszustwa, zapałała żywą żądzą zemsty. Dodać tu trzeba, że taką gorącą reakcję wywołało u temperamentnej Bolesławy postępowanie sąsiada z kamienicy przy Sienkiewicza 79.
Sąsiad – tkacz z zawodu, drobny oszust z zamiłowania – Franciszek Wódka pożyczył bowiem od Bolesławy „na wieczne nieoddanie” kołyskę dziecięcą. I tak namiętnie wzbraniał się przed jej oddaniem, że wywołał prawdziwą kaskadę dziwnych zdarzeń.
Początkowo ekspedientka Bolesława sięgnęła po zwyczajne środki dyscyplinujące. Więc zdziwiony tkacz Franciszek odnalazł zdechłego szczura w pieczołowicie zabezpieczonej beczce kiszonej kapusty, a przy innej okazji okazało się, że jego suszące się na strychu ubrania ktoś pociął nożyczkami w równiusieńkie paski.
Na nic te ostrzeżenia się jednak nie zdały i Franciszek nadal odmawiał oddania kołyski.
Kiedy więc tkacz zapadł na zwykłe przeziębienie i musiał zostać kilka dni w łóżku, Bolesława sięgnęła po środki nadzwyczajne. Wszędzie, gdzie się tylko dało rozpowiadała, że za uporem Franciszka Wódki nie stoi żadna zwyczajna złośliwość, ale działanie siły nieczystej.
– Pani Braun – mówiła do krawcowej spod numeru sześć – we Franka wlazła zmora. Po oczach to widać, niech się pani ma na baczności, bo takie diabelstwo z człowieka na człowieka łatwo przeskoczyć może.
Trudno się więc dziwić, że po kilku dniach już ozdrowiały tkacz Franciszek spotkał się z powszechną nieufnością sąsiedzkiej społeczności. Ale i tego było mało Moczkowskiej. Za jej namową wróżka Natalia – również zamieszkała przy Sienkiewicza 79 zaproponowała oszukańczemu porywaczowi kołyski radykalną terapię.
– Panie Wódka, na zmorę nie znajdziesz pan lekkiej rady – przekonywała nieco sceptycznego tkacza wróżka. – Wczoraj we śnie, o północy nawiedził mnie duch świętej pamięci małżonka. Pan pamięta dobrze tego mojego, boście przecież niejedna flaszkę siwuchy osuszyli. I ten duch mi powiedział: „Powiedz Frankowi, żeby głowę na pieńku położył, a ty go trzy razy obuchem siekiery w łeb rąbniesz. I wtedy zmora na dobre z niego wyskoczy”.
Franek był już tak zdesperowany, że wyraził zgodę na wypędzenie zeń zmory. A wróżka Natalia tak się wczuła w rolę, że biednego tkacza musiano odwieźć do szpitala.
Zmora podobno na dobre uciekła.
