Od początku istnienia kamienica pod numerem 6 ulicy Kamiennej (dzisiejsza Włókiennicza) cieszyła się złą sławą. Uznawano ją za „siedlisko zła i rozpusty”, gdzie królowała tania wódka i tania miłość, a porachunki załatwiano przy użyciu kastetów, noży lub specjalnie zaostrzonych pilników oraz „gazrurek”. Tuż przed I wojną światową prasę, ale przede wszystkim ciemne zaułki i podwórza Kamiennej, obiegła lotem błyskawicy wieść o policyjnym nalocie. Pomocnik policyjny Wołodarski, wraz z agentami miejscowego cyrkułu (posterunku policji) dokonali rewizji na Kamiennej 6. Potwierdzili przy tym, że niejaka Rajzla Chaskielewicz – znana policji z licznych drobnych przestępstw – kieruje tu niewielkim lupanarem (domem publicznym). W gazetach można było przeczytać: Podczas rewizji zastano tam kilka młodych kobiet, które badane na śledztwie, zeznały, że Chaskielewicz wynajmuje im pokoje, kiedy przychodzą w towarzystwie mężczyzn, za co pobiera połowę zarobku. Sporządzono protokół, w celu pociągnięcia Chaskielewiczowej do odpowiedzialności sądowej.
Ale nie tylko sprzedajna miłość kwitła na Kamiennej 6. Akuszerka M. Badoszycka pomagała paniom i pannom w „kłopotach”, co było ówczesnym, słabo zakamuflowanym określeniem aborcji. Możemy tylko przypuszczać, że z jej usług korzystały owe damy do towarzystwa z nielegalnego lupanaru. Kto wie, może ubierały się po sąsiedzku, w zakładzie krawieckim Szymona Garbarza, a jeśli któraś miała zegarek, to niosła go do naprawy Mendelowi Lublińskiemu?
Co charakterystyczne dla tego czasu, w tym samym budynku religijni Żydzi oddawali się gorliwym modlitwom. Otóż mieściły się tu dwa prywatne pomieszczenia (domy) modlitewne. Pierwszy powstał w roku 1898 staraniem Szlamy Lebentala, a drugi w roku 1903 z inicjatywy Mordki Binensztoka. Oba domy modlitewne zostały zniszczone przez Niemców na początku okupacji.
