Antoni Andruszko – emeryt zamieszkały przy ulicy Sienkiewicza 56 – leżał sobie spokojnie w trumnie. Niby wszystko było normalnie – czarny garnitur, gromnica. Jedyne, co szokowało żałobników, to wyraz bezbrzeżnej grozy i rozczarowania, jakie zastygły na twarzy emeryta.
A przecież jako starszy konduktor w wieczornych pociągach pospiesznych kursujących pomiędzy Łodzią w Warszawą Andruszko napatrzył się na wszystko: i na pijane damy wracające z zakupów w stolicy i urzędników – rzecz jasna, nie mniej pijanych – podróżujących w służbowych delegacjach. Nieraz poczciwy konduktor chcąc jedynie sprawdzić bilet, wchodził bez pukania do przedziału, a tam… istna Sodoma i Gomora – plątanina podwiązek, sukienki, nóg, rąk i spodni. Od tych widoków odcisków na oczach można było dostać!
Ale czegoś takiego, jak wczoraj jeszcze Andruszko nie widział.
Otóż obok, po sąsiedzku, mieszkał niejaki Staszek Musiał. Był to najgrzeczniejszy kawaler pod słońcem – grzeczny dla sąsiadów, zawsze się ukłonił i przywitał. Lubiący spacery emeryt najczęściej spotykał go w parku Sienkiewicza, gdy czytał poezje. „Ballada o więzieniu w Reading” – podpatrzył kiedyś tytuł książki trzymanej przez Musiała w dłoniach.
Były konduktor tak był ujęty manierami młodzieńca, że rozpytał o niego dokładnie. A wtedy ów Staszek spodobał mu się jeszcze bardziej – biuralista, w magistracie zatrudniony, samotny.
W sam raz dla mojej Elżuni – myślał emeryt o wnuczce i niemal słyszał już weselne dzwony…
Wczorajsza poobiednia drzemka Andruszki przerwana została brutalnie krzykiem z ulicy. Emeryt zerwał się i podbiegł do okna.
– Zaczekaj! – wołał Musiał i biegł w stronę parku, goniąc najwyraźniej innego młodzieńca.
Ale nie sam widok pogoni tak zdziwił Andruszkę. Otóż Musiał nie dość, że nie miał na sobie portek, to nie miał też kalesonów, ani…majtek. Był jedynie w podkoszulku, a w dłoni trzymał butelkę po winie.
Zgroza! – zdążył jeszcze pomyśleć, po czym stanęło serce byłego konduktora.
Dwa dni później zabiły mu dzwony.
