Włókiennicza 12

W 1892 roku został złożony projekt budowy kamienicy przy ulicy Kamiennej 8 (dziś: Włókiennicza). Autorem projekty był Ignacy Stebelski (1863-1909), pomocnik ówczesnego architekta miejskiego Hilarego Majewskiego (1838-1892). Projekt zakładał budowę symetrycznej, trzykondygnacyjnej i siedmioosiowej (osie wyznaczają pionowe układy okien) kamienicy. Elewacja była pokryta boniowaniem (imitacja struktury i formy bloków kamiennych). Okna parteru podkreślone zostały płycinami (wnękami). Pierwszą kondygnację od drugiej oddzielał gzyms. Okna drugiej kondygnacji ujęte były pilastrami (płaskimi filarami) dźwigającymi trójkątne naczółki. Z kolei okna trzeciej kondygnacji zaopatrzone były w pilasty i owalne naczółki. Szczyt elewacji wieńczył segmentowany naczółek. Wystrój architektoniczny łączył w sobie elementy klasyczne i uproszczone, zgeometryzowane detale secesyjne.

W okresie międzywojennym, ale też w czasie okupacji ton atmosferze w kamienicy przy Kamiennej 8 nadawał funkcjonujący tu dom publiczny. Przed bramą kręciło się zwykle kilka prostytutek „polujących” na spragnionych tanich wrażeń, często pijanych klientów. Wokół sprzedajnych dziewcząt kręcili się ich „opiekunowie”, którzy nie wahali się użyć przemocy. Być może w jednej z takich bójek doszło do kuriozalnego zdarzenia opisanego przez prasę. Otóż 4 grudnia 1923 r. dwudziestoletni tragarz Stefan Retjenier został dotkliwie pokąsany przez innego młodzieńca, który niemal odgryzł mu nos. W tej atmosferze przesyconej tanim tytoniem i podlewanej najtańszą wódką dochodziło jednak również do prawdziwych tragedii. Zawód miłosny spowodował, że dwudziestoletnia Cecylia Kolanus – pracująca jako pomoc domowa – postanowiła targnąć się na swoje życie odkręcając kurki kuchenki gazowej. Nieomal nie doprowadziło to do poważnej eksplozji. Na szczęście załamaną służącą odratowano w szpitalu. Życie zawdzięczała mieszkającemu obok malarzowi Perecowi Ejlenbergowi, który wyczuł zapach gazu.

Podczas rewitalizacji odtworzono brakujący detal architektoniczny dodając jednocześnie w pasach elementy lustra. Budynek został oczywiście całkowicie odnowiony. Odnowiono również podwórze, które uzyskało nawierzchnię z płyt i kostki brukowej. Zamontowano na nim również ławki i altanę. Zasadzono drzewa i krzewy, zasiano trawnik. W budynku powstało 25 mieszkań komunalnych oraz 4 lokale usługowe przeznaczone na wynajem. (AS)

Kroniki z Kamiennej to fabularny opis życia tej ulicy na przełomie XIX i XX wieku. Miejsca, wydarzenia i ludzie są poświadczone w źródłach historycznych, opisy są fabularyzowane.

Literatura:

Domińczak Michał, Typologia łódzkiej kamienicy. Łódź, 2018.

Popławska Irena, Architektura mieszkaniowa Łodzi w XIX wieku. Warszawa, 1992. 

Stefański Krzysztof, Ludzie, którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta (do 1939 roku). Łódź, 2009.

Dziennik Łódzki, 1884-1892, 1931-1933.

Ekspres Wieczorny Ilustrowany, 1923 – 1937.

Książka adresowa miasta Łodzi i województwa łódzkiego rocznik 1937-1939.

Kurier Poranny, 1948 – 1960.

  Przesuń pinezkę, aby obejrzeć wybrany etap:

Skontaktuj się z nami w sprawie:

Jeżeli Twoje pytanie nie pasuje do żadnej z powyższych grup, to skontaktuj się z Gospodarzem Obszaru, Izabellą Mielczarek, a ona skieruje Ciebie do właściwej osoby.