Włókiennicza 3

Kamienica pod numerem 3 przy ulicy Kamiennej (obecnie: Włókiennicza) powstała według projektu Hilarego Majewskiego (1838-1892). Przewidywał on wzniesienie dwóch bliźniaczych (pod numerami 3 oraz 5) dwupiętrowych kamienic. Obie kamienice dysponowały budynkiem frontowym i powiązanymi z nimi oficynami. Fasada kamienicy jest symetryczna, trzykondygnacyjna i dziewięcioosiowa (osie wyznaczają pionowe układy okien). Elementem charakterystycznym jest pasowe boniowanie (oznaczające imitację struktury i formy bloków kamiennych) przyziemia. Prostokątny przejazd bramny zwieńczony jest dużym trójkątnym naczółkiem wspartym na pilastrach (płaskich filarach). Wyższe kondygnacje ryzalitu (występu z lica budynku) ograniczone są pilastrami z płycinami (wnękami). Otwory okien balkonowych w drugich kondygnacjach zwieńczono trójkątnymi naczółkami. Kondygnacje rozdzielone są wysokimi fryzami (dekoracyjnymi pasami) z płycinami podokiennymi. Ostatnia kondygnacja zwieńczona jest prostym fryzem mieszczącym otwory okienne poddasza.

Już w latach 30. XX wieku kamienica znajdowała się w opłakanym stanie. Ówcześni właściciele budynku wielokrotnie byli zobowiązywani do napraw przez urzędników Inspekcji Budowlanej Zarządu Miejskiego. W raportach tych ostatnich można przeczytać, że kamienica była brudna i odrapana. Na parterze mieściły się wówczas lokale użytkowe. Można było tu było kupić wyroby bławatne (tkaniny) i pasmanteryjne w składzie prowadzonym przez Dawida Spiegela. Z kolei Leon Werenreich prowadził tani skład wyrobów bawełnianych. Wśród mieszkańców kamienicy znajdziemy felczera Lewiego Kajzera, i nauczycielkę języka niemieckiego Gustawę Schönberg. W mieszkaniu numer 3 pracował i mieszkał introligator o nazwisku Pomeranc. Każdego ranka do pracy spieszył się biuralista Matis Abramson. Pewnie nie raz mijał na schodach krawca Izaka Asta. Większość niewielkich mieszkań zajęta była przez biedotę, a na klatkach schodowych można było spotkać bezdomnych. Na przykład 24 września 1924 roku bezdomna staruszka, Marianna Pastusiak, zemdlała z głodu na schodach kamienicy, po czym odwieziono ją do przytułku, gdzie niebawem zmarła z wycieńczenia

Podstawowym kierunkiem działań rewitalizacyjnych była modernizacja (wymiana wszystkich instalacji) i przywrócenie walorów estetycznych kamienicy, ale z zachowaniem struktury budowlanej. W budynku powstało 11 mieszkań komunalnych, 1 mieszkanie chronione, 2 lokale usługowe przeznaczone na wynajem. Nawierzchnię podwórka wykonano z kostki kamiennej, na którym ustawiono ławki i huśtawkę. Na podwórku zostały posadzone krzewy, drzewa, rośliny pnące oraz trawy ozdobne.

Bez żadnej przesady można stwierdzić, że rewitalizacja odwróciła efekty niemal stulecia zaniedbań. (AS)

Kroniki z Kamiennej to fabularny opis życia tej ulicy na przełomie XIX i XX wieku. Miejsca, wydarzenia i ludzie są poświadczone w źródłach historycznych, opisy są fabularyzowane.

Literatura:

Domińczak Michał, Typologia łódzkiej kamienicy. Łódź, 2018.

Popławska Irena, Architektura mieszkaniowa Łodzi w XIX wieku. Warszawa, 1992. 

Stefański Krzysztof, Ludzie, którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta (do 1939 roku). Łódź, 2009.

Dziennik Łódzki, 1884-1892, 1931-1933.

Ekspres Wieczorny Ilustrowany, 1923 – 1937.

Książka adresowa miasta Łodzi i województwa łódzkiego rocznik 1937-1939.

Kurier Poranny, 1948 – 1960.

Przebudowa budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częściową zmianą sposobu użytkowania wraz zagospodarowaniem terenu i niezbędną infrastrukturą techniczną. Jednostka projektowa: Pracownia projektowa EL STUDIO, 2019.

Projekty budowlane dawnej guberni piotrkowskiej. Archiwum Państwowe w Łodzi.

Skontaktuj się z nami w sprawie:

Jeżeli Twoje pytanie nie pasuje do żadnej z powyższych grup, to skontaktuj się z Gospodarzem Obszaru, Izabellą Mielczarek, a ona skieruje Ciebie do właściwej osoby.