Łódź Rewitalizuje

Monitoring zmian

Natężenie problemów bezrobocia

Wskaźnik obrazuje natężenie problemów bezrobocia w danym obszarze w stosunku do średniego bezrobocia w Łodzi, przy czym przy wyliczaniu wskaźnika podwyższone znaczenie mają: natężenie bezrobocia wśród młodych, natężenie bezrobocia w grupie +50 oraz natężenie bezrobocia III profilu (osób zarejestrowanych w Urzędzie Pracy jedynie dla ubezpieczenia zdrowotnego, a nie mających zamiaru podjąć pracy).

pin

Analiza dotyczy roku 2016, gdy problem bezrobocia w całym kraju zmniejszył się bardzo (stopa bezrobocia w grudniu 2016 r. wynosiła 8,2% i była najniższa od 25 lat). W Łodzi problem bezrobocia występuje na obszarze rewitalizacji bardzo nierównomiernie. Wyraźne są wyspy nasilenia problemu:

  • w rejonie okolic Placu Wolności z ulicami: Pomorską, Solną, Wschodnią i Włókienniczą, oraz Legionów i Gdańskiej,
  • w rejonie ograniczonym ulicami: Zieloną, 28 Pułku Strzelców Kaniowskich, Pogonowskiego, Żeromskiego i Skłodowskiej-Curie,
  • w rejonie ulic: Ceglanej, Krótkiej, Rycerskiej, Joselewicza i Berlińskiego,
  • w rejonie ulic: Milionowej, Senatorskiej, Dębowej, Grabowej, Sosnowej, Kruczej i Kaliskiej,
  • w rejonie Abramowskiego i Targowej (od Fabrycznej do Tylnej).

Problem bezrobocia bardzo ściśle koreluje z rodzajem zabudowy. Przykład: koncentracja problemu bezrobocia w rejonie ulic: Abramowskiego, Targowej (od Fabrycznej do Tylnej) i na południe do Milionowej, w rejonie Senatorskiej, Dębowej, Grabowej, Sosnowej, Kruczej i Kaliskiej miałaby charakter ciągły, gdyby nie wyraźna wyspa sytuacji bardzo dobrej na osiedlu deweloperskim przy Tymienieckiego 16.

Z kolei wyspami stanu dobrego i bardzo dobrego (bezrobocia niższego, niż średnio w Łodzi) są:

  • ul. Sienkiewicza na odcinku od Tuwima do Roosevelta (stan b. dobry),
  • bloki Śródmiejskiej Dzielnicy Mieszkaniowej (stan dobry),
  • rejon ulic: Narutowicza (od Sterlinga do Kopcińskiego), Jaracza (od Kilińskiego do Kopcińskiego), Uniwersyteckiej, al. Anstadta i Źródłowej (stan dobry i bardzo dobry).

Dla pogłębienia analizy warto spojrzeć na rozkład bezrobocia wśród ludzi młodych (do 25 roku życia) i starszych (50 lat i więcej) a odrębnie bezrobocia długotrwałego i tzw. III profilu.

Rozkład miejsc problemowych pokrywa się z danymi za 2016 rok, przy czym zauważyć należy, iż w rejonie Nowej Dzielnicy (na północ do parku Źródliska) oraz w rejonie skrzyżowania ulic Abramowskiego i Kilińskiego można mówić o pogorszeniu sytuacji związanej z zatrudnieniem w porównaniu z danymi z roku 2016. Niemniej jednak zauważyć można, że w niektórych lokalizacjach np. na Bałutach, w okolicach Manufaktury sytuacja uległa poprawie i  bezrobocie spadło.

Rozkład miejsc problemowych pokrywa się z danymi za 2016 i 2017 rok. Na mapie obrazującej występowanie zjawiska bezrobocia w 2018 roku w Łodzi wyraźnie widać, iż koncentracja problemów związanych ze znalezieniem zatrudnienia występuje na obszarze rewitalizacji, w tym zwłaszcza w jego północno-zachodniej oraz południowo-wschodniej części:

  • w rejonie okolic Placu Wolności z ulicami: Pomorską, Solną, Wschodnią i Włókienniczą oraz Legionów i Gdańską,
  • w rejonie ograniczonym ulicami: Zieloną, 28 Pułku Strzelców Kaniowskich, Pogonowskiego, Żeromskiego i Skłodowskiej-Curie,
  • w rejonie ulic: Ceglanej, Krótkiej, Rycerskiej, Joselewicza i Berlińskiego,
  • w rejonie ulic: Milionowej, Senatorskiej, Dębowej, Grabowej, Sosnowej, Kruczej i Kaliskiej,
  • w rejonie ulic: Abramowskiego i Targowej (od ul. Fabrycznej do ul. Tylnej).
pin

Zebrane dane, dotyczące natężenia bezrobocia ogółem, wskazują, iż – w porównaniu z wynikami wstępnej diagnozy z 2016 r., służącej delimitacji obszaru rewitalizacji miasta Łodzi – obszar największego nasilenia występowania bezrobocia nie zmienił się, a także iż koncentruje się on w centralnej części miasta i tylko nieznacznie, punktowo jego większe nasilenie znajduje się poza wyznaczonymi granicami obszaru rewitalizacji (wyjątek stanowi rejon centrum dawnej miejscowości Ruda Pabianicka).

 

Mapa wskazuje, iż okolicami o szczególnym natężeniu problemu bezrobocia były: (1) Stare Bałuty terenem Parku Staromiejskiego odcięte od największego pod względem powierzchni obszaru problemowego (2) znajdującego się na Starym Polesiu i w rejonie dawnego Nowego Miasta wraz z kwartałami otaczającymi Plac Wolności, ograniczony od wschodu osią ul. Sterlinga, Nowym Centrum Łodzi i ul. Kilińskiego, a od południa al. Piłsudskiego i al. Mickiewicza. Następnie (3) obszar Starego Widzewa ograniczony na zachodzie osią ul. Kilińskiego, na północy Nowym Centrum Łodzi, wschodnią granicą obszaru rewitalizacji oraz ul. Tymienieckiego na południu. Wyłom w centrum tego rejonu stanowi teren Parku Źródliska wraz z lokalizacją zajmowaną przez siedzibę Łódzkiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Kolejnym jest (4) obszar „Górnej-Północ”, szczególnie w jego zachodniej części, wraz z niewielką enklawą przylegającą do jego wschodniej granicy. Oddzielona jest ona za sprawą zabudowań o charakterze przemysłowym, znajdujących się po wschodniej stronie Kilińskiego na odcinku pomiędzy ul. Przybyszewskiego a Dąbrowskiego. Ostatnim (5) obszarem o wysokim wskaźniku bezrobocia mieszkańców ogółem, jest charakterystyczny, południowy „ogonek” obszaru rewitalizacji pomiędzy ul. Rzgowską a Tuszyńską, domknięty od południa linią kolejową, a od Północy placem Niepodległości i parkiem im. Legionów.

Charakteryzuje je wysoki udział osób bezrobotnych ogółem na 1 tysiąc ludności w wieku produkcyjnym. Na ich terenie liczba osób pozostających z końcem roku bez pracy w przeważającej części waha się pomiędzy 79 a 114. Punktowo natomiast występują lokalizacje lub ich skupiska, gdzie liczba ta przekracza 114 osób, co stanowi najwyższą wartość przyjmowaną dla opisu niniejszego wskaźnika. Szczególnie niekorzystna wydaje się być sytuacja na obszarach: pomiędzy „Górniakiem”, ul. Milionową, Kilińskiego a ul. Dąbrowskiego, czyli części Górnej-Północ oraz na Starych Bałutach w bezpośrednim sąsiedztwie Placu Kościelnego i rynku Bałuckiego, gdzie widoczna jest szczególnie wyraźna koncentracja pól o najwyższym współczynniku omawianego zjawiska. Problematyczną wydaje się być również sytuacja obszaru „Starego Widzewa”. Choć tam lokalizacje o najwyższych współczynnikach wskaźnika, grupują się w niewielkie ogniska problemowe, to jednak są one oddzielone od siebie rejonami o niższych wartościach wskaźnika.

W porównaniu z 2016 r., kiedy powstawał Gminny Program Rewitalizacji, a nasycenie problemem bezrobocia zostało określone jako w zasadzie równomierne na całym obszarze rewitalizacji, w 2019 r. rysują się pewne różnice. Dostępne dane wskazują, że zmniejszeniu uległ problem bezrobocia na dwóch obszarach. Pierwszym z nich jest rejon pomiędzy osią ul. Sterlinga, Północną, Kopcińskiego a obszarem Nowego Centrum Łodzi, drugim natomiast obszar pomiędzy al. Politechniki, al. Piłsudskiego, ul. Kilińskiego a ul. Tymienieckiego i Czerwoną. Wskaźnik przyjął na wypełniających te rejony heksagonach zróżnicowane wartości (bezrobocie na 1 tysiąc osób w wieku produkcyjnym, przybrało wartości poniżej 38,5 osoby, pomiędzy 38,5 a 59,5 osoby, 59,5 a 79 osób oraz między 79 i 114 osób) w wyrównanych proporcjach. Na omawianym obszarze pola o różnych wartościach wskaźnika układają się mozaikowo. Ponadto enklawy o najwyższym stopniu bezrobocia (powyżej 114 na 1000 osób w wieku produkcyjnym), znajdujące się na ich terenie, występują incydentalnie i nie tworzą zgrupowań. Jedyny wyjątek w tym zakresie stanowi okolica ul. Abramowskiego, ulokowana w południowo-wschodniej części drugiego ww. obszaru.

Podobnie jak w przypadku pozostałych analizowanych zjawisk, związanych z bezrobociem mieszkańców, również w zakresie bezrobocia długotrwałego w przestrzeni obszaru rewitalizacji wyraźnie rysuje się 5 obszarów problemowych. W ich granicach najpowszechniej spotykana wartość wskaźnika liczby osób bezrobotnych długotrwale przypadających na 1 tysiąc ludności w wieku produkcyjnym jest dość wysoka i waha się pomiędzy 48 a 73 osobami. Każdy z 5 wzmiankowanych powyżej obszarów wyższego bezrobocia ma na swoim terenie wyraźne ogniska problemowe, gdzie występują alarmująco wysokie wartości omawianego zjawiska (powyżej 73 osób na 1000 mieszkańców zdolnych do pracy), pojawiające się w większych skupiskach. Najgorsza pod tym względem sytuacja wydaje się być na „Starych Bałutach”, a także w rejonie „Górna Północ” oraz „Południe”, gdzie wiele pól o najwyższej wartości wskaźnika umiejscowionych jest również w styczności z granicą obszaru rewitalizacji, tworząc większą enklawę problemu. Dołączyć do tej grupy możemy również zachodnią część „Starego Widzewa”, gdzie co prawda mniejsze skupiska problemowe są nieco rozrzucone, ale tworzą wyraźny pas zawierający się pomiędzy ulicami: Kilińskiego, Tuwima, Przędzalnianą, Tylną (z wyłączeniem obszaru Parku Źródliska i siedziby ŁSSE).

W przypadku tego wskaźnika przestrzenne zależności nasilenia problemu widoczne są w podobnych strefach obszaru rewitalizacji, jak w przypadku natężenia bezrobocia ogółem. Problem koncentruje się w 5 wspomnianych wcześniej lokalizacjach, gdzie przeważają wartości cech na poziomie od 30 do 46 osób na 1 tysiąc osób będących w wieku produkcyjnym. Wartości najwyższe (powyżej 46 osób na 1000 mieszkańców) pojawiają się najczęściej w niewielkich, porozrzucanych mozaikowo skupiskach. Najsłabiej pod tym względem wypadają jednak obszary „Górna Północ” oraz „Południe”, gdzie skupiska te występują w większym zagęszczeniu (są to rejony, w których również najwięcej jest osób długotrwale bezrobotnych). Na ich terenie lokalizacje, gdzie wskaźnik przyjmuje wartości alarmujące, zawęzić można do dwóch obszarów: w pierwszym przypadku ograniczonego ul. Piotrkowską, Milionową, Kilińskiego i Sieradzką, w drugim natomiast do znajdującego się na południu obszaru rewitalizacji „ogonka” (także i w tym przypadku najwyższe jego wartości „wylewają się” poza granice wyznaczające obszar rewitalizacji, wspólnie tworząc większe ognisko na terenie po obydwu stronach linii kolei obwodowej oraz po obydwu stronach ul. Rzgowskiej w pobliżu stacji Łódź Chojny). Na szczególną uwagę w tym zakresie zasługuje również zachodnia część „Starego Widzewa”.

Kluczem do właściwego rozpoznania zjawiska problemowego i sprawnego przeciwdziałania jest nałożenie na siebie obszarów największego zagęszczenia omawianego wskaźnika i natężenia występowania bezrobocia długotrwałego. Pokrywanie się tych obszarów wskazuje, że problemy te współwystępują na tym samym terenie i fakt ten ma szczególne znaczenie dla charakteru łódzkiego bezrobocia. Jak bowiem wspomniane zostało wcześniej, jego istotnym elementem jest występowanie bezrobocia strukturalnego.

2019 - Bezrobocie osób młodych

Dane dotyczące natężenia bezrobocia wśród młodych również warunkowane są przez przestrzenny rozkład natężenia bezrobocia ogółem. Również w tym przypadku na obszarze rewitalizacji możemy wyodrębnić 5 głównych rejonów. Cechuje je szczególne nasilenie problemu, a wartości wskaźnika osób bezrobotnych do 35. roku życia przypadająca na 1 tys. ludności w wieku produkcyjnym najczęściej zawiera się w przedziale między 22 a 34 osoby (dominująca wartość) lub pomiędzy 14 a 22 osoby. Dodatkowo zaobserwować można niekorzystny trend grupowania się w skupiska lokalizacji, w których wskaźnik jest wyższy niż 34 osoby na 100 mieszkańców.

Na obszarze „Starych Bałut” takie skupiska pokrywają się z rejonem najintensywniejszego występowania bezrobocia ogółem pomiędzy Pl. Kościelnym a Rynkiem Bałuckim, ale zaznaczają się równie mocno w okolicach skrzyżowania ul. Wojska Polskiego i Franciszkańskiej.

Na terenie „Starego Polesia i Centrum” wyróżnić możemy dwie takie enklawy: 

  • pierwsza ciągnie się równoleżnikowo pasem od północnej części Starego Polesia w okolicach Manufaktury, przez okolice Placu Wolności do rejonu Obszaru Priorytetowego nr 1 koncentrującego się wokół ul. Włókienniczej,
  • drugą ograniczają ulice Łąkowa i Żeligowskiego, 6-ego Sierpnia, Żeromskiego, Kopernika.

Kolejny obszar ulokowany jest na terenie „Starego Widzewa” i zawiera się w rejonie, którego północną granicę stanowi Nowe Centrum Łodzi, południową zaś al. Piłsudskiego. Ostatni obszar to kwartały umiejscowione pomiędzy Parkiem im. Reymonta a Placem Niepodległości.

Domniemywać możemy, że jedną z przyczyn niekorzystnego stanu rzeczy ww. zakresie jest pokrywanie się obszarów występowania wysokiego odsetka bezrobocia (zarówno w kategorii ogółem, długotrwałego i osób w wieku 50+) i transmisja negatywnych wzorców funkcjonowania z grupy osób długotrwale bezrobotnych i bezrobotnych w wieku 50+ do grup osób młodych. Rodzi to konieczność przedsiębrania szerokiego spektrum działań, kierowanych do wszystkich grup osób bezrobotnych nie tylko przez lokalny samorząd.

pin

W 2020 r. dostrzegalnym problemem stały się zespoły pól o kolorze ciemnogranatowym, które powstały poprzez połączenie się układających się w 2019 r. mozaikowo pojedynczych pól wskazujących na najwyższy poziom współczynnika, świadczące o pogorszeniu się sytuacji na rynku pracy. W trakcie ubiegłego roku zwiększyły one swoją powierzchnię, będąc jednak dalekimi od ich rozmiaru w 2016 r. Największe z nich istniały:

  • w centrum „Starych Bałut” - wąskim pasem wzdłuż ul. Limanowskiego rozciągając się
    w kierunku zachodnim;
  • w samym środku „Starego Polesia” - pomiędzy ul. Zieloną a Struga, a także 3 kolejne niewielkie konglomeraty heksagonów, ciągnące się liniowo wzdłuż ul. Ogrodowej, Wólczańskiej i Kopernika,
  • w obszarze „Centrum” - na wschód od ul. Piotrkowskiej w kwadracie ulic wyznaczonym przez Piotrkowską i Nowomiejską, Północną , Sterlinga i Jaracza;
  • w ramach wyraźnej, choć nieregularnej w kształcie „podkowy” istniejącej na „Starym Widzewie”, okalającej Park Źródliska i teren ŁSSE mozaiką z ciemnogranatowych
    i ciemnoszarych heksów;
  • na „Górnej Północ” - pomiędzy ul. Piotrkowską, Milionową, Kilińskiego i Zarzewską,
  • w południowym „ogonku” obszaru rewitalizacji.

Wskazują one, wraz z nadal istniejącymi dużymi połaciami rejonów w kolorze ciemnoszarym, iż
w zakresie aktywizowania mieszkańców obszaru rewitalizacji i przywracania ich na rynek pracy, nadal jest dużo do zrobienia. Pandemia koronawirusa i będący jej skutkiem wzrost bezrobocia o 1,2 punktu procentowego pogorszyły sytuację na łódzkim rynku pracy, co odzwierciedla mapa dotycząca bezrobocia ogółem. Wzmiankowane w mniejszej oraz poprzednich analizach rejony problemowe okazały się niezwykle wrażliwe nawet na tak niewielki zdawałoby się wzrost stopy bezrobocia. Zaobserwowane podczas analizy ww. mapy tendencje przenoszą się również na sytuację osób znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji na rynku pracy, których sytuację opisują trzy kolejne mapy.

Mapa dotycząca sytuacji osób długotrwale bezrobotnych w 2020 r. wskazuje na pogorszenie się sytuacji. Osoby te stanowiły i stanowią największą grupę osób w tym zakresie, stanowiąc jednocześnie o charakterze łódzkiego bezrobocia. W ubiegłym roku zauważalny był wzrost ich liczby, co pokazuje również powyższa mapa, gdzie widocznie odbudowywały się kompleksy heksagonów w ciemnogranatowym kolorze, symbolizujące wartości przekraczające 73 na 1 tysiąc mieszkańców w wieku poprodukcyjnym. Na szczęście - tak jak miało to miejsce w przypadku poprzedniej mapy - nie są to kompleksy tak dużych rozmiarów, jakie obserwować można było na mapach dotyczących 2016 r.

Rozkład przestrzenny problemu wskazuje, iż istnieje zależność pomiędzy zjawiskiem bezrobocia ogółem a bezrobociem długotrwałym, bowiem największe skupiska osób długotrwale bezrobotnych lokują się w tych samych miejscach, co wskazane w opisie powyższej mapy, a więc: w centrum „Starych Bałut”, w północnej części „Centrum”, w „podkowie” „Starego Widzewa” oraz w dwóch południowych strefach obszaru rewitalizacji. Podkreślić należy sytuację Starego Polesia, gdzie co prawda nie odtworzyły się kompleksy heksagonów o najwyższym współczynniku, za to obszar pokryty kolorem ciemnoszarym, symbolizującym występowanie wśród 1 tys. mieszkańców pomiędzy 49 a 73 osób w wieku produkcyjnym, dotkniętych problem bezrobocia długotrwałego, wskazuje na niebezpieczne rozprzestrzenienie się problemu.

Rok 2020 przyniósł w ww. zakresie niekorzystną, choć nie tak drastyczna zmianę. Enklawy wykazujące najwyższy poziom analizowanego współczynnika nieznacznie zwiększyły swój rozmiar, jednak nadal nie tworzyły zwartych kompleksów o dużej powierzchni. Większą powierzchnię zajmował natomiast obszar ciemnoszarego koloru, symbolizujący udział bezrobotnych w wieku 50+ w grupie 1 tys. osób w wieku produkcyjnym na poziomie 20 do 30 osób i 31 do 46 osób.

Wyjątkiem w tym zakresie jest obszar „Górnej-Północ”, gdzie odbudowała się duża enklawa heksów w kolorze ciemnogranatowym pomiędzy Piotrkowską, Milionowa, Kilińskiego a Dąbrowskiego, co świadczy o bardzo niekorzystnej sytuacji i powinno być przyczynkiem do podjęcia intensywnych działań zaradczych.

Kluczem do właściwego rozpoznania zjawiska problemowego i sprawnego przeciwdziałania jest nałożenie na siebie obszarów największego zagęszczenia omawianego wskaźnika i natężenia występowania bezrobocia długotrwałego. Pokrywanie się tych obszarów w obserwowanych latach wskazuje, że problemy te współwystępują na tym samym terenie, a fakt ten ma szczególne znaczenie dla charakteru łódzkiego bezrobocia. Jak bowiem wspomniane zostało wcześniej, jego istotnym elementem jest występowanie bezrobocia strukturalnego.

W 2020 r. obserwujemy znaczne rozbudowanie się enklaw charakteryzujących się najwyższym współczynnikiem bezrobocia wśród osób do 35 roku życia, przyjmującego wartość przekraczającą 34 osoby na 1 tysiąc osób w wieku produkcyjnym. W porównaniu z 2019 r. mocno rozbudowały się obszary problemowe we wszystkich analizowanych rejonach obszaru rewitalizacji, osiągając rozmiary niewiele mniejsze od obserwowanych w 2016 r. Wydaje się więc, że kryzys spowodowany pandemią szczególnie mocno dotknął osoby młode, będące na początku swojej drogi zawodowej.

Domniemywać możemy, że jedną z przyczyn tego niekorzystnego stanu rzeczy w Łodzi jest pokrywanie się obszarów występowania wysokiego odsetka bezrobocia (zarówno w kategorii ogółem, długotrwałego i osób w wieku 50+) i transmisja negatywnych wzorców funkcjonowania z grupy osób długotrwale bezrobotnych i bezrobotnych w wieku 50+ do grup osób młodych. Rodzi to konieczność przedsięwzięcia szerokiego spektrum działań, kierowanych do wszystkich grup osób bezrobotnych nie tylko przez lokalny samorząd.

pin

W 2021 r. zaobserwowane rok wcześniej enklawy istnieją nadal. Zmieniała się nieco sytuacja na „Starym Polesiu”, gdzie 3 niewielkie zespoły heksagonów, ciągnące się liniowo wzdłuż ul. Ogrodowej, Wólczańskiej i Kopernika, rozproszyły się, tworząc nieregularna mozaikę pól o wartości wskaźnika przekraczającej 114 bezrobotnych na 1000 mieszkańców i pól gdzie osoby bez pracy mieszczą się w przedziale 79-114 osób. Widoczne jest delikatne zagęszczanie się obszarów, gdzie współczynnik przybiera najwyższą wartość skali w pozostałych rejonach obszaru rewitalizacji. Najbardziej zdaje się rzucać w oczy wyraźna enklawa, jaka powstała na północy obszaru „Stary Widzew” pomiędzy ulicami Targową, Tuwima, Kopcińskiego i Piłsudskiego. W innych miejscach również heksagony o najwyższej wartości współczynnika zaczynają zmieniać charakter z mozaikowatego w bardziej zwarte kompleksy.

Wskazują one, wraz z nadal istniejącymi dużymi połaciami rejonów w kolorze ciemnoszarym, iż w zakresie aktywizowania mieszkańców obszaru rewitalizacji i przywracania ich na rynek pracy, nadal jest dużo do zrobienia. Pandemia koronawirusa i będący jej skutkiem wzrost bezrobocia o 1,2 punktu procentowego pogorszyły sytuację na łódzkim rynku pracy, co odzwierciedla mapa dotycząca bezrobocia ogółem. Wzmiankowane w niniejszej oraz poprzednich podrozdziałach analizy rejony problemowe okazały się niezwykle wrażliwe nawet na tak niewielki zdawałoby się wzrost stopy bezrobocia.

Zaobserwowane podczas analizy powyższej mapy tendencje, przenoszą się również na sytuację osób znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji na rynku pracy.

Mapa za 2021 r. potwierdza niebezpieczne rozprzestrzenienie się problemu. Podstawą dla tego twierdzenia jest wzrost udziału grupy osób bezrobotnych długotrwale w grupie wszystkich bezrobotnych. W tym przypadku zwarte pola o najwyższej wartości współczynnika powyżej 73 osób na 1000 mieszkańców zdolnych do pracy rysują się jeszcze mocniej. Ewidentnie widoczne są w centrum „Starych Bałut”, północnej część obszaru „Centrum” i północnej części podkowy „Starego Widzewa”. Wydaje się również, że ciemnoszare przestrzenie symbolizujące drugi najwyższy przedział cechy zdają się zwiększać swój zasięg na całym obszarze rewitalizacji.

W 2021 r. punktowo przybyło heksagonów o najwyższej wartości współczynnika, ale nie tworzyły one dużych jednolitych skupisk, zachowując charakter mozaikowy. Na obszarach, które rok wcześniej wyglądały pod tym względem najgorzej zaobserwować można natomiast „blaknięcie” sześciokątnych pól, co wskazuje na zmniejszanie się enklaw o najwyższej wartości wskaźnika.

W 2021 r. punktowo przybyło pojedynczych heksagonów o najwyższej wartości współczynnika, co wpłynęło na powstanie wyraźniejszych skupisk problemowych, symbolizowanych przez kolor ciemnogranatowy. Najbardziej ewidentnym przykładem jest tutaj obszar widoczny w centrum obszaru „Stare Polesie”. Duża enklawa widoczna w centrum obszaru „Górna-Północ” rozpadła się na dwie mniejsze, zaś w strefie „Południe” ubyło najciemniej zabarwionych heksagonów”.

Jak czytać nasze mapy?

Stan zjawiska w danym sześciokącie jest porównany ze średnim poziomem tego zjawiska w całym mieście. Kolory szare i ciemnoszare oznaczają stan gorszy i znacznie gorszy niż średnio w mieście, natomiast kolory pomarańczowe i ciemnopomarańczowe oznaczają stan lepszy i znacznie lepszy niż średnio w mieście. Wobec tego koncentracje problemów będą widoczne na kartogramie jako ciemne plamy sąsiadujących ze sobą szarych sześciokątów.

Kontakt