Poranek 13 lipca 1924 roku zapowiadał się doprawdy pięknie, któż mógł przypuszczać, że rok później podjęte wówczas decyzje okażą się tak brzemienne w skutki. Ale może nie uprzedzajmy faktów…
Dziewczyny były, jak to się mówi, przystojne. Wysokie i szczupłe, ale jednocześnie okrągłe, w tych miejscach, w których to okrągłości są nadzwyczaj cenione przez płeć męską. No i były takie łódzkie, Polki, Niemki i Żydówki: Leokadia Nimich, Wanda Wildeman, Agnes Fridenberg i Genowefa Jagiełło. Na co dzień wszystkie pracowały jako służące w domach tak zwanego lepszego towarzystwa. Ale że pannom nie brakowało nie tylko urody, ale i sprytu, to postanowiły radykalnie powiększyć swoje dochody. Dziś już nie wiadomo, która z nich, czarnowłosa Leosia, a może śmiesznie kalecząca język polski rudowłosa Agnes wpadła na ten pomysł. Dość powiedzieć, że postanowiły zawiązać spółkę, polegającą na regularnym i doszczętnym okradaniu swoich pracodawców.
Tego właśnie feralnego dnia postanowiły ciągnąć zapałki, a najkrótsza z nich miała wskazać pierwszą, która porwie się na tą zuchwałość. Los wskazał Agnes, służącą u kupca Dawida Altmana, zamieszkującego w kamienicy pod numerem 15 przy Południowej.
Plan był prosty, państwo Altmanowie wybierali się właśnie na dwa tygodnie do Ciechocinka, gdzie zamierzali podreperować zdrowie wodami zdrojowymi. Dzień po wyjeździe Altmanów nieco niespokojna Agnes otworzyła drzwi ich mieszkania i wpuściła do środka pozostałe dziewczęta wraz z wybrankami ich serc – Wacławem Bednarkiem, Franciszkiem Kazimierczakiem, Antonim Krawczykiem i Antonim Cichym. Cała ósemka początkujących rabusiów z zapałem zabrała się do realizacji planu. Z początku nieco nerwowo wynosili na umówiony wcześniej wóz ubrania i zastawę stołową. Później, nieco już rozochoceni bezkarnością zabrali się do wynoszenia krzeseł i stołów. Łupem padły też modne fotele i sofy, a nawet komody, szafki i regały. Pod koniec drugiego dnia ich wspólnych wysiłków w mieszkaniu Altmanów pozostały jedynie gołe ściany.
Wacek Bednarek, narzeczony Leosi, znał kogo trzeba i szybko cały ten dobytek znalazł nowego właściciela. Był nim jeden z żydowskich paserów z ulicy Kamiennej, który pewnym gestem wypłacił ośmiorgu rabusiom okrągłe 500 złotych polecając przy tym swoje dalsze usługi.
Pieniądze te cała ósemka postanowiła zgodnie i radośnie wydać w łódzkich tancbudach, kinach i kabaretach, aby użyć nieco życia.
Po mieszkaniu Altmanów przyszła kolej na dwa kolejne mieszkania. Towarzystwo rozzuchwaliło się do tego stopnia, że kiedy los wskazał na Leokadię Nimich służącą u państwa Starkamanów, postanowili mieszkanie ogołocić w czasie nieobecności domowników. Tym razem ich łupem padła bielizna, ubrania oraz biżuteria pani domu.
Los tym razem okazał się jednak niełaskawy i policja szybko ujęła sprawców kradzieży. Finał tej historii nastąpił 13 lipca 1925 roku, a więc dokładnie rok po zawiązaniu pechowej spółki. Całe towarzystwo wyrokiem sądu grodzkiego zostało skazane na kary od trzech do ośmiu miesięcy.
