Felek Trafalski był to chłopak morowy. Czy to w bójce, czy w wypitce, mało kto na Południowej mógł się z nim równać. Pomieszkiwał to tu, to ówdzie, nigdzie nie mógł zagrzać miejsca, nosiła go niespokojna dusza. Ostatnio mieszkał kątem, u krewnego na ulicy Południowej 17. Wczoraj dowiedział się przypadkiem, że jego znajomek, Czesiek Krajewski z Szerokiej, znowu trafił do mamra.
– Normalnie, siepnął brata, no wiesz, chudego Józka siekierą przez łeb a potem, poszedł prosto na VI komisariat i przyznał się do wszystkiego – powiedziała mu znajoma.
Na myśl o uwięzieniu Czesia dosłownie zagotowało się ze wzburzenia w nakrytej cyklistówką głowie Felka Trafalskiego. Mieli przecież takie plany…. Obaj ambitni młodzieńcy chcieli dziś obrobić z gotówki firmę „Bracia Mazur”, która mieściła się przy Południowej 46. Teraz Felek stojąc przed bramą firmy bił się z myślami, co też wypada mu uczynić. W końcu w przypływie junackiej odwagi wyciągnął zza paska browninga i wpadł do siedziby z firmy. Zrazu wszystko szło zgodnie z planem: krzyk Felka, piski zatrudnionych u Mazurów sekretarek, forsa w worku, ucieczka.
I kiedy Felkowi zaczęło się wydawać, że najgorsze już za nim, kiedy właśnie przechadzał się Zagajnikową ze swoją narzeczoną – „flamą” – jak mówiło się w światku łódzkich złodziei, usłyszał nagłe:
– Feluś jesteś nam potrzebny. – To dwóch policyjnych wywiadowców chciało w ten sposób zmylić przystojnego bandytę.
Ale nie z Felkiem takie numery, o nie! Długo się nie namyślając wyrwał zza paska pistolet, wypalił cztery razy i zerwał się do ucieczki.
Pościg zakończył się na Nowej, kiedy Felek próbował przeskoczyć płot w jednej z tamtejszych ruder. Dostał wtedy dwie kulki – jedna utkwiła w ręce, druga musnęła mu głowę. Kto inny pewnie podniósłby grzecznie rączki do góry, ale przecież nie Felek. Resztką sił podniósł pistolet do góry, lufa dotknęła grydki, padł strzał.
Felkowa dusza odleciała do bandyckiego raju.
