Włókiennicza 5

Kamienica pod numerem 5 przy ulicy Kamiennej (obecnie: Włókiennicza) powstała według projektu Hilarego Majewskiego. Przewidywał on wzniesienie dwóch bliźniaczych (pod numerami 3 oraz 5) dwupiętrowych kamienic. Obie kamienice dysponowały budynkiem frontowym i powiązanymi z nimi oficynami. Fasada kamienicy jest symetryczna, trzykondygnacyjna i dziewięcioosiowa (linie wyznaczone przez pionowe układy okien). Elementem charakterystycznym jest pasowe boniowanie (oznaczające imitację struktury i formy bloków kamiennych) przyziemia. Prostokątny przejazd bramny zwieńczony jest dużym trójkątnym naczółkiem wspartym na pilastrach (płaskich filarach). Wyższe kondygnacje ryzalitu (występów z lica budynku) ograniczone są pilastrami z płycinami (wnękami). Otwory okien balkonowych w drugich kondygnacjach zwieńczono trójkątnymi naczółkami. Kondygnacje rozdzielone są wysokimi fryzami (dekoracyjnymi pasami) z płycinami podokiennymi. Ostatnia kondygnacja zwieńczona jest prostym fryzem mieszczącym otwory okienne poddasza.

Według raportów miejskich już pod koniec okresu międzywojennego stan kamienicy był zły. Informowano o przerdzewiałych balkonach, spróchniałej stolarce drzwiowej i okiennej, brudzie, odrapanej elewacji. W tym czasie w kamienicy prowadzono wyrób oraz sprzedaż chust i chustek (Józef Zyss), wyrób towarów bawełnianych i półwełnianych (M. Luidor). Zygmunt Brasz oferował usługi ekspedycji przesyłek pocztowych, a Eugeniusz Karabanow – usługi tapicerskie. Juda Abersztajn prowadził zakład grawerski, a Marianna Berkman oferowała usługi krawieckie. W roku 1926 na klatce schodowej drukarz Abram Flum znalazł zasztyletowanego mężczyznę. Zobaczyć nieboszczyka przybiegł zapewne zobaczyć Juda Abersztajn, w szoku był biuralista Hilel Goldhorn, ale chyba to dopiero poważny nauczyciel Aron Cyer wezwał policję. Personaliów ofiary nigdy oficjalnie nie ustalono. W takich wypadkach Kamienna wolała milczeć.

Po II wojnie światowej z kamienicą spod numeru 5 przy Kamiennej (później: Włókienniczej) związani byli: Zygfryd Kuchta (ur. 1944, piłkarz ręczny i trener tej dyscypliny), Marian Lichtman (ur. 1947; muzyk m.in. zespołu Trubadurzy) oraz Mirosław Drzewiecki (ur. 1956, polityk i przedsiębiorca, minister sportu i turystyki w latach 2007-2009).

Budynek został kompleksowo odnowiony i zmodernizowany (m.in. zamontowano windę dla osób niepełnosprawnych). Nawierzchnia podwórza wykonano z kostki kamiennej. Na podwórku znajdują się ławki oraz huśtawka typu gniazdo, karuzela i piaskownica. Teren ogrodzony został stylizowanym ogrodzeniem. Wykonano nasadzenia drzew i krzewów, zasiano trawę. W budynku powstało: 8 mieszkań komunalnych, placówka opiekuńczo-wychowawcza, 2 pracownie artystyczne oraz 2 lokale usługowe przeznaczone na wynajem. (AS)

Kroniki z Kamiennej to fabularny opis życia tej ulicy na przełomie XIX i XX wieku. Miejsca, wydarzenia i ludzie są poświadczone w źródłach historycznych, opisy są fabularyzowane.

Literatura:

Domińczak Michał, Typologia łódzkiej kamienicy. Łódź, 2018.

Popławska Irena, Architektura mieszkaniowa Łodzi w XIX wieku. Warszawa, 1992. 

Stefański Krzysztof, Ludzie, którzy zbudowali Łódź. Leksykon architektów i budowniczych miasta (do 1939 roku). Łódź, 2009.

Dziennik Łódzki, 1884-1892, 1931-1933.

Ekspres Wieczorny Ilustrowany, 1923 – 1937.

Książka adresowa miasta Łodzi i województwa łódzkiego rocznik 1937-1939.

Kurier Poranny, 1948 – 1960.

Przebudowa budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częściową zmianą sposobu użytkowania wraz z zagospodarowaniem terenu i niezbędną infrastrukturą techniczną. Jednostka projektowa: Pracownia projektowa EL STUDIO, 2019.

Projekty budowlane dawnej guberni piotrkowskiej. Archiwum Państwowe w Łodzi.

Skontaktuj się z nami w sprawie:

Jeżeli Twoje pytanie nie pasuje do żadnej z powyższych grup, to skontaktuj się z Gospodarzem Obszaru, Izabellą Mielczarek, a ona skieruje Ciebie do właściwej osoby.