W roku 1933 cała Polska śpiewała walca, którego unieśmiertelniło wykonanie Hanki Ordonówny w filmie „Szpieg w masce”:
Miłość ci wszystko wybaczy
Smutek zamieni ci w śmiech
Miłość tak pięknie tłumaczy
Zdradę i kłamstwo i grzech
I właśnie słowa tej piosenki usłyszała wrześniowego popołudnia Maria Kulczyńska, z domu Stanisławska idąc ulicą Wschodnią. Anonimowy śpiewak, którego głos dochodził z kamienicy pod numerem 24 głos miał tak miękki, tak uwodzicielski, że Maria Kulczyńska zamarła niczym słup soli. Słowa piosenki wywołały w niej kaskadę wspomnień. Bo to przecież właśnie niedaleko stąd, kilka lat wcześniej, wdała się w bójkę! Ona, mecenasowa Kulczyńska!
A było to tak.
Marzec roku 1926 był wyjątkowo ciepły. Nie do końca już dziś wiadomo, czy sprawiło to słońce, czy młodość, ale Marysia Stanisławska zakochała się – jak to mówią – na zabój. Mniejsza z tym, kim był wybranek jej serca, ważne, że miała konkurentkę w postaci szarookiej, nieprzeciętnie przystojnej, panny Hanki Goldberżanki. Nosiła się ta damulka z paryska – w sukienki nieco tylko za kolanko. A szczególną uwagę przywiązywała do kapeluszy – przywieziony przez brata, prosto z paryskiego domu handlowego Bon Marché, kapelusz cloche budził powszechną zawiść wśród dziewcząt z całego śródmieścia.
Wzdychanie do tego samego studenta łódzkiego Instytutu Nauczycielskiego, mogła Hance wybaczyć, ale pysznienie się ostatnim krzykiem paryskiej mody? Tego było to już za wiele dla temperamentnej Marysi. Postanowiła się więc zemścić. Od słowa, do słowa, umyśliły – wspólnie z serdeczną przyjaciółką Zosią Jurkowską – pozbawić Hanki jej kapelusza.
Marysia i Zosia zaczaiły się więc na rogu Wschodniej i Północnej, a kiedy zobaczyły wyfiokowaną Hankę Goldberżankę rzuciły się na nią jak tygrysice. Ileż było hałasu, ileż krzyku, jaki tłumek powstał wokół walczących dziewcząt! Goldberżanka broniła się dzielnie, ostatecznie jednak jej paryski kapelusz zmienił się w wyniku szarpaniny w podarty łachman. Mimo to panny walczyły dalej i dopiero dwóch wąsatych policjantów zdołało je rozdzielić.
Ależ papo czynił jej wyrzuty!
- Taki wstyd, taki wstyd – wyrzucał jej ojciec wskazując na artykuł w gazecie, gdzie całe zajście zostało detalicznie (z nazwiskami! – to najgorsze) opisane.
Ostatnie słowa piosenki wyrwały elegancką mecenasową Kulczyńską ze wspomnień. Uśmiechnęła się raz jeszcze i ruszyła dalej.
